Elisa Goossens maakt theater met bijzondere spelers: ‘De poëzie komt moeiteloos bovendrijven’

Elisa Goossens (29) maakt theater waarin ze de verbeelding van niet-professionele spelers aan het woord laat.

‘Ja, dit zijn spelers met een beperking, maar die heb ik toch ook?’ vraagt regisseur in opleiding Elisa Goossens. Samen met een groep niet-professionele spelers van Monnikenheide-Spectrum, een zorginstelling voor mensen met een verstandelijke beperking, maakt ze de voorstelling Toen wij nog bergen waren. ‘Iedereen heeft z’n eigen beperkingen, dus ik heb het liever over wat deze spelers wél met zich meebrengen in plaats van wat ze zogenaamd zouden missen.’ Toen wij nog bergen waren is een verhaal over een groep mensen die vastzit en samen verder moet. ‘Als je dat als metafoor gebruikt voor het repetitieproces, zijn mijn spelers degenen die de oplossing hebben aangereikt.’ 

Hoezo? 

Elisa Goossens: Als regisseur probeer ik richting te geven aan het stuk, maar het zijn de spelers die hun eigen wereld binnenbrengen. Ze hebben een verbeelding die enorm associatief is en waarin de poëzie moeiteloos boven komt drijven. Hun gedachten hebben uiteindelijk de inhoud van de voorstelling bepaald, een inhoud die ik zelf niet had kunnen bedenken. Bovendien zitten de emoties van deze spelers pal onder de oppervlakte. Dat maakt dat de goede momenten tijdens het repetitieproces – eender welk proces is trouwens wroeten en ploeteren – feestelijke overwinningen worden. 

Heeft theater volgens u een maatschappelijke functie? 

Goossens: Natuurlijk, maar het waarom valt niet eenduidig te beantwoorden, omdat iedereen er iets anders uithaalt, en daar zit ook net de schoonheid in. Naar aanleiding van de overwinning van Wilders’ PVV in Nederland (in zijn verkiezingsprogramma pleit hij voor de afschaffing van alle kunst- en cultuursubsidies, omdat die ‘onzinnig’ zouden zijn, nvdr), wil ik verwijzen naar een uitspraak die de Britse premier Winston Churchill tijdens de Tweede Wereldoorlog gedaan zou hebben. Toen hem gevraagd werd of er omwille van de oorlogsindustrie niet bezuinigd moest worden op cultuur, zou die gezegd hebben: ‘Als we besparen op kunst, waar vechten we dan nog voor?’ Of Churchill die uitspraak echt gedaan heeft, laat ik in het midden, maar inhoudelijk vat dat het toch helemaal samen? 

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Knack (@knack.be)