Dennis Vanderbroeck maakt met zijn zieke vader de show ‘A Masterpiece’: ‘Tina Turner is mijn eerste held’

Dennis Vanderbroeck gaat met zijn vader, die lijdt aan alzheimer, op zoek naar antwoorden in A Masterpiece.

Terwijl de carrière van ontwerper en performance-artiest Dennis Vanderbroeck boomt – hij maakt spectaculaire modeshows, onder meer voor Diesel en Y/Project – takelt zijn vader af. Voor het te laat is, maken de twee A Masterpiece. Ze vragen zich af wat een meesterwerk is en zoeken het antwoord bij hun helden, onder wie Yves Klein en Tina Turner.

Bent u bang het allemaal te vergeten?

Dennis Vanderbroeck: Nee. Ik ben bang voor de dood en om vergeten te worden. Door zijn ziekte werd mijn vader een spiegel van die angst. A Masterpiece is een poging dat te accepteren. Tijdens de pandemie werd papa opgenomen in een verzorgingstehuis voor mensen met jongdementie. Ik bezocht hem liever niet, merkte ik. Daar schrok ik van. Intussen staarde ik in mijn studio futloos naar de boekenkast. Tot de cover van een boek over Yves Klein me opviel. Daarop staat Kleins beroemde foto Saut dans le vide. Klein springt van een dak. Zijn lichaam lijkt te vliegen. Toen ontstond het idee voor dit stuk: ik praat met mijn vader over de performances van mijn helden en re-enact de performances.

Delen jullie helden?

Vanderbroeck: Tina Turner! Zij is mijn eerste held. Als kind playbackte ik haar shows in de woonkamer. De Tina-scène in A Masterpiece ontroert omdat papa en ik elkaar vinden in de adoratie. Andere helden zijn Chris Burden en Francis Alÿs. Van elke performance maakte ik een screenshot. Die bundelde ik tot een boek. Via dat boek voerden we gesprekken, die ik opnam. Op de scène komt de stem van mijn vader uit een speaker op een flightcase. Ze klinkt als mijn geweten. Je hoort hem haast denken: ik moet mijn best doen, dit is belangrijk voor Dennis. Hij speelt niet mee. Dit is geen show met een vader die zegt: ‘Dit is mijn zoon en ik heb alzheimer.’

Kent u het tv-programma Restaurant Misverstand, waarin mensen met dementie een restaurant runnen?

Vanderbroeck:(verrast) Ja. Mijn vader zat in de Nederlandse versie. Dat is, naast nobel, ook een ‘dierentuin’. Ik wil dat niet. Ik neem hem serieus in alles wat hij zegt. Anders kleineer ik hem. Dán wordt het een dierentuin. (stilte) Ik wil, met hem, tonen dat doodsangst deel kan zijn van je leven. Kunst helpt daarbij. Dit stuk is een ode aan de kunst.