De twijfels van auteur en muzikant Rudolf Hecke: ‘Wat heb ik mijn ouders destijds in godsnaam aangedaan?’

‘Ik ben opgegroeid in een arbeidersgezin’, vertelt Rudolf Hecke. ‘Mijn ouders hebben nooit de mogelijkheid gehad om voort te studeren. Ze wilden zo graag dat ik, hun enige kind, dat wél kon doen. Het klassieke verhaal: ze deden daar alles voor, spaarden zich het eten uit de mond. Terwijl ik alleen maar wilde schrijven en muziek maken.

Uiteindelijk ben ik dan toch naar de universiteit gegaan. Ik had geen idee welke richting ik moest kiezen en koos voor psychologie. Dat sluit het dichtst aan bij de wereld van de fantasie, redeneerde ik. Maar ik wist dus niet wat die richting precies inhield. Dat viel uiteindelijk heel erg tegen, het leek alsof ik in het vagevuur terechtgekomen was. Ik zag daar mensen letterlijk veranderen: ze kwamen binnen met lang haar en een parka, en een paar maanden later hadden ze kort haar en droegen ze een kostuum.

Nu mijn kinderen het huis verlaten, denk ik: wat heb ik mijn ouders destijds aangedaan?

Zo wilde ik niet worden. Ik heb mijn boeltje gepakt en ben op mijn brommer naar huis gereden. Daar zag ik de klink van het ouderlijke huis en ik dacht: ik wil die nooit meer vastpakken. Ik maakte rechtsomkeert en belandde in een gemeenschapshuis in Leuven, een sluis voor waaiende geesten waar onder meer ook de jonge Sam Dillemans een regelmatige passant was. Uiteindelijk heb ik heel veel geluk gehad. Ik heb mijn droom waargemaakt en ben muzikant-performer geworden. Veertig jaar later doe ik nog altijd hetzelfde.

Ik ben lang heel trots geweest omdat ik destijds gesprongen ben zonder dat ik een vangnet of een plan B had. Maar nu mijn kinderen zelf het huis aan het verlaten zijn, krijg ik wroeging: wat heb ik mijn ouders destijds in godsnaam aangedaan? Die mensen hebben zo veel voor mij gedaan, maar ik ben brutaal vertrokken zonder uitleg. Vroeger voelde ik mij een held omdat ik mijn eigen weg gevolgd had, vandaag voel ik me eerder een lafaard.’

Hebt u er ooit met hen over kunnen praten?

Rudolf Hecke: Net nadat mijn eerste plaat, God=doG, was uitgekomen zaten ze plots in het publiek in een jeugdclub in Evergem. Er was toen maar tien man. Ze zullen vast gedacht hebben: heeft hij alles opgegeven voor dít? Mijn moeder heeft ook mijn eerste boek gelezen en toen was ze wel trots. Maar we hebben er nooit echt over kunnen praten. En toen begon ze te dementeren. Heel vaak heb ik het gesprek willen beginnen, maar ik stelde het altijd maar uit. Tot het te laat was: ze is intussen gestorven. Mijn vader heeft daarna een depressie gekregen. Het contact is daardoor moeilijk, dus een gesprek ligt niet voor de hand. En het schuldgevoel blijft woekeren in mijn hoofd.

Twijfelt u veel?

Hecke: Ik twijfel nooit over wat ik ga ondernemen. Maar soms slaat de twijfel wel toe na een optreden. Zeker als het kot op stelten stond en iedereen wildenthousiast was, denk ik soms: heb ik die mensen niet bedrogen? Kan ik dit wel?