Paulien Cornelisse bestudeert de aanmodderende mens in haar show Aanstalten.
De Nederlandse cabaretière en schrijfster Paulien Cornelisse is gek op Japan. In haar vorige show, Om mij moverende redenen, vertelde ze over haar in Japan opgelopen liefde voor mos. In het reisprogramma Tokidoki toont ze Japan op een heldere én grappige manier. In Aanstalten doet ze wat veel Japanners doen: glanzende modderballen oftewel ‘dorodango’s’ draaien.
Veranderde uw woonkamer in een dorodangolandschap?
Paulien Cornelisse: Niet de woonkamer, wél mijn werkkamer. Ik maakte ze al wachtend op een operatie aan mijn schildklier. In februari 2021 kreeg ik, na de avond waarop ik te gast was in de talkshow van Eva Jinek, een mail van een chirurg op rust. Hij zag een verdikking in mijn keel. Ik ging direct naar de dokter. Die stuurde me naar het ziekenhuis. Het verdict: mogelijk beginnende schildklierkanker. Er moest geopereerd worden. Dat kon niet meteen, ik moest wachten tot er plaats was. Dus verzette ik mijn zinnen met dorodango’s. Je draait de modder zachtjes tot een bal. Zo maak je van modder iets moois. Maar het is kwetsbaar.
Het leven is een glanzende modderbal.
Hier zit een metafoor in.
Cornelisse: Inderdaad. Het leven is een glanzende modderbal! Dat spreek ik op het podium niet uit, maar het is precies waar de show over gaat. Ik zeur niet de hele tijd over mijn schildklier, hè? Het toont hoe er dingen in je leven gebeuren waar je niets aan kunt doen en waar je je dus ook niet hoeft tegen te verzetten. De pandemie is daar nog een voorbeeld van. Opeens maakten velen aanstalten om, bijvoorbeeld, Spaans te leren. Bijna altijd haakten die cursisten halverwege af. Ook als theatermakers maakten we voortdurend aanstalten om weer op te treden. En we moesten even vaak alles weer afblazen. Ik vind het vreemd dat we daar geen woord voor hebben. In de show suggereer ik: ‘afstalten maken’.
Hoe maakt u die stelling sterk?
Cornelisse: Ken je het Japanse kabukitheater? Daarin wordt de tijd ineens vertraagd, de acteurs bewegen dan in slow motion. Een slag op een enorme drum kondigt het moment aan waarop de acteurs opnieuw gewoon bewegen. Ik laat af en toe een pauze vallen en dan hoor je een Japanse fluit. Ponk! Daarna gaan we gewoon verder. Want het blijft bovenal een avond lachen. Wie dat lachen puur escapisme vindt: prima! ‘The direction of escape is towards freedom’, schreef sciencefictionschrijfster Ursula K. Le Guin in No Time to Spare: Thinking About What Matters. Lachen bevrijdt. Het is de basis van goed denken.
Aanstalten reist tot 26.05 door de Lage Landen. Op 12 en 13.01 speelt de show in de Minardschouwburg te Gent. Info: pauliencornelisse.nl
