Cabaretier Annebel Courtens twijfelt zich te pletter: ‘Hoe eerlijk ben je op het podium?’

‘Ik dacht dat je als Toon Hermans of Brigitte Kaandorp geboren werd’, zegt Annebel Courtens. ‘Tot iemand me zei dat je voor cabaretier kunt studeren.’

‘Ik stam nog uit een generatie voor wie alles duidelijk leek: je studeerde iets, je werd dat en je bleef dat. Ik zie mezelf nog staan op de introductiedagen van de opleiding architectuur. “Oké, schrijf me dan maar in”, zei ik tegen mijn vader. Vooral hij was heel gelukkig. (lacht)

‘Als kind droomde ik ervan professioneel danser te worden. Al begon ik na een tijdje toch te twijfelen. Een job waarbij je lichaam je voornaamste werktuig is: dat leek een onzeker toekomstperspectief. Architectuur was een goed alternatief. Later ben ik ook met veel goesting architect geworden. Ik had al snel mijn eigen bureau en zag mezelf dat tot het einde van mijn dagen doen.’

Waarom is dat plan niet doorgegaan?

Annebel Courtens: Mensen, ook ik, hebben een romantisch beeld van dat beroep – wellicht komt dat door al die woonbladen. Ik dacht dat ik 90 procent van de tijd bezig zou zijn met het creatieve. Maar het administratieve nam steeds meer tijd in beslag: er komt zoveel kennis bij kijken, zoveel regels waarmee je rekening moet houden.

Ik gun iedereen goede architectuur, maar helaas werden goedkopere projecten voor mij onrendabel. In verhouding kroop daarin minstens zoveel creativiteit en werk als in de duurdere. De droom om ooit in een eigen ontwerp te wonen, bleek al snel onhaalbaar. De realiteit is dat het voor veel architecten moeilijk is om de kost te verdienen.

Toen heb ik beslist om iets anders te gaan doen. Sommige vrienden reageerden bijna gechoqueerd. ‘Wat doe je nu?’ Terwijl dat voor de jonge generatie de normaalste zaak van de wereld is. Als ze niet meer tevreden zijn, gaan ze iets anders doen. Ik heb toen loopbaanbegeleiding gevolgd bij de VDAB. Heel interessant, maar aan het einde van de rit bleek er voor mijn profiel geen job.

Dan ben ik beginnen te zingen. Tijdens de pandemie gaf ik optredens in mijn raamopening voor de hele buurt. Die werden steeds gekker, performances bijna. ‘Wist je dat je voor cabaretier kunt studeren?’, zei iemand me. Niet dus. Ik dacht dat je als Toon Hermans of Brigitte Kaandorp geboren werd. Drie jaar heb ik in Den Bosch les gevolgd, straks doe ik mijn tweede conference.

Twijfelt u vaak?

Courtens: Niet over futiele zaken, wel over mijn performance. Ik dacht altijd dat ik na mijn vijftigste, als de kinderen het huis uit zouden zijn, tijd zou hebben voor mezelf. Maar dan blijkt plots dat je vader dementie heeft. En nog een tweede shock: ineens zit je in de menopauze. Daarover gaat mijn voorstelling. Maar hoe eerlijk ben je op het podium? Ik twijfel me nu te pletter. Theater maken over iets waar je nog helemaal in zit, is niet vanzelfsprekend. Het spreekt voor zich dat ik niemand wil kwetsen, maar anderzijds blijft het cabaret. Dat evenwicht vinden is allesbehalve simpel.