Y.M. Dangre – Vulkaanvrucht

Na een vrij opgemerkte voorpublicatie in de bundel Print Is Dead. Nieuwe schrijvers uit Vlaanderen werd welwillend uitgekeken naar Vulkaanvrucht, het romandebuut van de jonge Y.M. Dangre.

Na een vrij opgemerkte voorpublicatie in de bundel Print Is Dead. Nieuwe schrijvers uit Vlaanderen (2009) werd welwillend uitgekeken naar Vulkaanvrucht, het romandebuut van de jonge Y.M. Dangre (°1987).

Door zijn combinatie van verbale allure met een gedecideerde, nogal koele en afstandelijke toon geeft Dangre inderdaad blijk van talent. Tegelijk is zijn hang naar Literatuur (met grote L) in Vulkaanvrucht te groot om echt iets mee te delen over het lusteloze en destructieve universum dat hij erin beschrijft.

Het brandpunt van dat universum is Séverine, een bijna uitgebluste vrouw met een licht ontvlambaar verleden. Zij heeft haar man, Daniel, en hun nachtmerrie van een huwelijk in Parijs achtergelaten om in Italië te gaan wonen met de weduwnaar Robert en zijn puberzoon Amadeo.

Dat blijkt geen succes. Vanwege het krampachtige gezinsgeluk dat Robert najaagt, ontaardt de liefde al gauw in een steekspel. Séverine gedraagt zich niet alleen hatelijk en bizar tegenover Amadeo. Op zoek naar inleving beslist ze zich bovendien te prostitueren, met het oog op een roman die ze (als ex-journaliste) graag wil schrijven. Die roman flopt en Robert pleegt uiteindelijk zelfmoord. Séverine keert vol walging terug naar Parijs.

Los van de ontknoping die dan nog volgt, zit de relevantie van Dangres roman vooral in de spanning tussen tekort en teveel aan gevoel, apathie en pathos, waarmee Séverine van haar leven een hel maakt. Daarom is het jammer dat de problematiek van het samengestelde gezin waarin hij haar gevoelsleven eerst situeert, qua belang geleidelijk aan wijkt voor het elektracomplex waaraan ze blijkt te lijden. Ze adoreert haar papa; hij blijft ‘haar ding’. Haar vulkanisch explosieve moeder ervaart ze als een helleveeg.

Zo valt het bomvolle verhaal uiteindelijk te licht uit vanwege de te schematische psychologie waarop het berust. Dangre tracht zijn vertelling weliswaar tot vermoeiens toe te verlevendigen door sprongen te maken tussen heden en verleden, Italië en Frankrijk.

Maar net zoals die buitenlandse context oppervlakkig is, blijft zijn inhoud wat prematuur. Daar helpt geen lievemoederen aan, alleen veel vloeken en zoeken.

Tom Van Imschoot