Walter Moers – Rumo & De wonderen in het duister

Ook voor volwassenen is dit een heerlijk verstrooiend boek van de Duitse tekenaar-schrijver Walter Moers.

Rumo & De wonderen in het duister is het derde avonturenverhaal van de Duitse tekenaar-schrijver Walter Moers dat in het Nederlands verschijnt.

Het is beslist een merkwaardig boek, vindt een jonge lezer (bijna tien jaar), die eerder al met veel plezier Moers’ De 13 1/2 levens van Kap’tein Blauwbeer had gelezen:

‘Het gaat over een Wolpertinger, dat is een soort hondachtig wezen met hoorntjes – en die heet dus Rumo. Hij wordt geboren op een boerderij in Zamonië, dat is het land waar dit verhaal zich afspeelt. Dat heeft de schrijver zelf verzonnen. Maar dan wordt Rumo ontvoerd door cyclopen. Die wonen in de Duivelsrotsen, op een eiland dat ronddrijft. Alle wezens die ze ontvoeren eten ze op.’

O jee. ‘Ja, maar Wolpertingers groeien soms heel snel, en dat gebeurt ook als de cyclopen Rumo willen opeten. Hij maakt ze allemaal dood en ontsnapt, samen met Volzotan Smeik.’ Wie is dat? ‘Een grote haaimade, die heel veel verstand van wapens en vechten heeft. Door alle tactieken die Rumo van hem leert, kan hij de cyclopen ook beter in de pan hakken. Als ze ontsnapt zijn, gaan ze naar de stad Wolperting. Onderweg komen ze eerst nog een eydeet tegen.’

Een wat? ‘Een eydeet. Dat is een hele slimme meneer met meer dan één brein. Deze heeft er zelfs vier. In Wolperting gaat Rumo naar school. Daar komt hij Rolv tegen, een andere Wolpertinger, die zijn aartsvijand wordt. Gelukkig is er ook het Wolpertingermeisje Rala.’ Aha. ‘Ja. Hij wordt verliefd op haar, en dan wil hij als cadeautje een mooi kistje voor haar maken van hout uit het Nurnenwoud.’

En daar beleeft hij vast weer allerlei nieuwe dingen? ‘O ja! Dat is ook het leuke van die boeken, er komt heel veel fantasie in, de schrijver verzint een heleboel vreemde schepsels, en het is spannend – het is een groot avontuur. Ik vind Rumo eigenlijk een van de beste boeken die ik ooit heb gelezen.’ Beter dan Hart van inkt ? ‘Ja. Want dat vond ik wel een beetje eng.’ Beter dan De GVR ? ‘Nee. Maar toch wel even goed.’ We kunnen het hier alleen maar mee eens zijn – ook voor volwassenen is dit een heerlijk verstrooiend boek.

Jakob Albers m.m.v. Herman Jacobs