Waarover twijfelt auteur Amina Belôrf? ‘Ik heb het schrijverschap heel lang weggeduwd uit angst’

‘Ik wilde al heel vroeg schrijver worden’, zegt Amina Belôrf. ‘Al was ik er ook van overtuigd dat het niets voor mij was.’

‘Ik keek op naar dichters en schrijvers die mij hoop en troost boden, zoals Leonard Nolens, Haruki Murakami en Judith Herzberg. Maar dat waren mensen van een ander kaliber. Voor iemand uit mijn milieu leek schrijver worden een onbereikbare droom.

‘Mijn ouders hoorden tot de eerste generatie gastarbeiders, die in de jaren zestig naar België gekomen zijn. Ze hadden de tijd en de kracht niet om voor zichzelf of voor hun kinderen op te komen. Op school werd ik dan weer uitgesloten. Ik voelde me lang een buitenbeentje dat nergens bij hoorde. Ook dat maakte me onzeker waardoor ik moeilijk kon geloven in mijn kunnen.

‘Ik was niet zoals de andere leerlingen. Ik kreeg bijvoorbeeld geen geld om de studiereizen te betalen, tot ongenoegen van sommige leerkrachten. Die schreven elke dag een boodschap in mijn agenda aan mijn ouders: gelieve de rekeningen te betalen, die reizen zijn belangrijk. Zulke kleine zaken duwen je in de marge.

‘Ik weet nog dat ik toen heel vaak de boeken van Tiny las. Tiny gaat op reis, Tiny op de kermis, Tiny… Ik wilde voor één dag Tiny zijn: dat was mijn droom. Ik vluchtte in die boeken bij gebrek aan een realistischer narratief. Op dat moment besefte ik niet wat voor impact dat heeft op jonge mensen.’

Schrijven werd dus thuis niet aangemoedigd?

Amina Belôrf: Absoluut niet. Met schrijven kon je je brood niet verdienen. Je moest voor zekerheid kiezen. Ik ben ook een kind van de jaren negentig. Er waren toen helemaal geen rolmodellen, zoals Rachida Lamrabet of Rachida Aziz vandaag: schrijvers met een migratieachtergrond die verschillende werelden verzoenen. Niemand effende het pad.

Waarom bent u dan toch schrijver geworden?

Belôrf: Omdat ik voelde dat het schrijverschap geen keuze was, het drong zich op. Ik heb het heel lang weggeduwd uit angst, maar op den duur werd ik daar doodongelukkig van. Met een klein hartje ben ik dan toch beginnen te publiceren. De massale feedback die ik daarop kreeg, heeft mij geheeld. Er zat een vulkaan in mij, en plots mocht het er allemaal uitkomen. Sindsdien leef ik zoveel liever.

Twijfelt u vaak?

Belôrf: Heel vaak. Ik vind twijfelen een noodzaak. Voortdurend vraag ik aan mijn vrienden: ‘Wat denk jij ervan?’ Ondanks dat ik ontzettend blij ben dat ik mag schrijven, heb ik nog altijd faalangst. Ik lijd aan het oplichterssyndroom, vrees ik. Constant heb ik het gevoel dat ik door de mand zal vallen. Zo van: ‘mijn vorige boek was een eenmalige voltreffer, straks zien ze dat ik toch niet zo goed ben.’ Als ik dat zeg tegen vrienden, antwoorden ze: ‘Ik heb dat ook.’ Dat is een hele geruststelling en mijn manier om twijfels te tackelen.

Schrijfster Amina Belôrf: ‘Het is onzin dat de tijd alle wonden heelt’