Waarover twijfelde schrijver Yannick Dangre? ‘Vandaag heb ik ook een bestaan náást de schrijftafel’

‘Ik ben blij en trots dat ik op mijn 22e gedebuteerd ben’, zegt auteur Yannick Dangre. ‘Maar ik zie nu wel dat ik er toen op een veel te obsessieve manier mee bezig was.’

‘Zoals veel debutanten droomde ik er in mijn jeugdige overmoed van om de grootste en de beste schrijver aller tijden te worden. Ik deed daar echt alles voor. Als ik maar zo veel mogelijk tijd aan lezen en schrijven spendeer, dacht ik, dan volgen de fantastische boeken wel.

‘Van ’s morgens tot ’s avonds zat ik achter mijn bureau, zeven dagen op zeven. Onder het motto: volg je passie en doe er alles voor. Ik voelde me zelfs schuldig als ik even niet aan het schrijven was, of iets leuks aan het doen was. Een groot deel van mijn studententijd heb ik op die manier gemist.

‘Maar stilaan begon het te dagen dat zo leven niet per se betere boeken oplevert. Of beter gezegd: zo schrijven, want het leven zelf schoot erbij in. Schrijven werd steeds meer een verplichting, waar alle speelsheid uit was verdwenen. Uit je bubbel breken en andere dingen doen, is heel gezond. Niet om daarover te schrijven, maar wel om je te laten voeden. 

‘Hugo Claus en Arnon Grunberg hebben allebei ooit eens gezegd: hoe meer boeken je schrijft, hoe meer kans dat er een goed bij zit. Daar ben ik het niet mee eens. Je kunt in je leven beter tien goede boeken uitbrengen waar je wat langer over doet dan dertig waarvan de meerderheid middelmaat is.

‘Rond mijn 28^e heb ik beslist om het anders aan te pakken. Ik ben uit mijn ivoren toren gekropen. Vandaag heb ik ook een bestaan náást de schrijftafel, omdat ik niet opnieuw zo veel levensfases wil missen. Ik gun mezelf meer, juist omdat voller in het leven staan op termijn ook vruchtbaarder is voor je literatuur.

‘Schuldgevoel is de slechtste motivatie om achter je schrijfmachine te kruipen. Het verhaal moet je naar de schrijftafel dwingen, anders moet je er niet aan beginnen. Dat betekent vaak dat het wat langer duurt, maar is dat zo erg?’

Hebt u het gevoel dat u nog steeds groeit als schrijver?

Yannick Dangre: Als ik dat gevoel niet meer zou hebben, zou het heel erg zijn. Ik vind Tussenjaren mijn beste boek tot nu toe. Dat is het mooie aan schrijven: er staat geen leeftijd op. Topsporters beleven hun piek al rond hun vijfentwintigste. Terwijl een schrijver op zijn zeventigste nog zijn meesterwerk kan schrijven, zoals Jeroen Brouwers deed.

Twijfelt u vaak?

Dangre: Over alles: over wat we straks gaan eten, maar ook over zware levenskeuzes. Ik ben niet voor niets een Weegschaal. Het is nu acht jaar geleden dat ik nog eens een boek heb uitgebracht. Natuurlijk heb ik weleens gedacht: kan ik het nog wel? Maar ik ben altijd een herschrijver geweest. De eerste versie is meestal slecht, daarna komt het wel goed.

Lize Spit en Yannick Dangre: ‘Zonder ongelukkige gezinnen zou de literatuur sterven’