‘Vogelman’ Mo Hayder gaat ‘Diep’

Ook met klassieke ingrediënten en weinig horror kan Mo Hayder een sterke thriller schrijven, zo bewijst ze in ‘Diep’.

Tien jaar geleden maakte de Britse Mo Hayder furore met ‘Vogelman’ en werd ze al snel de vrouwelijke Thomas Harris genoemd. Haar onsmakelijk maar erg spannend debuut ging over een seriemoordenaar die het voorzien had op prostituees, hen op gruwelijke wijze vermoordde en ze een levende vink inplantte net voor hij ze begroef. Sindsdien kreeg Jack Caffery, de rechercheur die het onderzoek leidde, nog vijf keer de hoofdrol in de zeven misdaadromans van Hayder. Haar visitekaartje werd de expliciete beschrijving van bloedige scènes inclusief de kleur en de geur van gal, stront, kots en rochels. Bovendien konden we kennis maken met leuk gezelschap als necrofielen, pedofielen, dysmorfofielen. Dat laatste zijn mensen die vallen op partners met misvormingen. Nu en dan was er ook wel sprake van wat ik makkelijkheidshalve min of meer onnatuurlijke verschijnselen noem.

‘Diep’, Hayders jongste thriller, is een voor haar atypische misdaadroman. Behalve dan dat Caffery weer een hoofdrol krijgt en dat Hayder eens te meer bewijst hoe goed ze kan schrijven.

Caffery leidt de afdeling Zware Misdaden in Bristol en krijgt te maken met een zaak waarin een man een auto heeft gestolen met op de achterbank een elfjarig meisje. Gewoon diefstal of kidnapping? Als het meisje na een paar uur niet opduikt is duidelijk dat het om kidnapping gaat, dus zware misdaad. Kort daarop gebeurt iets gelijkaardigs. En wat later neemt de vermoedelijke dader contact op met de politie om te zeggen dat er nog wel meer kinderen zullen verdwijnen. Caffery geraakt geobsedeerd door de zaak, ook al omdat hij nooit in het reine is gekomen met de spoorloze verdwijning van zijn broer, jaren terug. Al even sterk aanwezig is Flea Marley, hoofd van het duikteam, die op zoek is naar de verdwenen kinderen in de omgeving van een verlaten kanaal. Ook Flea heeft een reden om zich meer dan professioneel achter de verdwijningen te zetten.

Boeiender dan de politiemensen zijn de families van de verdwenen kinderen. Hayder tekent ze overtuigend en gevoelig. Hun angst, maar ook hun weinig sympathieke kanten en hun geheimpjes. Niet zelden komt het tot conflicten met de politie die er nu en dan ook een flinke puinhoop van maakt.

Al bij al is ‘Diep’ een klassieke politieroman. Een whodunit die spannend blijft ook al kan je halfweg de rit wel vermoeden wie de dader is, een meeslepende whydunit die – zonder veel te verraden – nu eens verrassend genoeg – niet over pedofilie gaat. Hayder schrijft overtuigend, met dansende dialogen. En dat bloedige ingewanden nu eens niet van de muren moeten geschraapt, is echt meegenomen.

Het niveau van haar sublieme ‘Tokio’, een standalone met als achtergrond het gruwelijke bloedbad dat de Japanners in 1937 aanrichtten in Nanking, haalt haar jongste misdaadroman echter niet. Ook al is ‘Diep’ een bijzonder geslaagde thriller.

Fred Braeckman