Victor Segalen – Brieven uit China

‘Die prachtige, rijpe vrucht waarvan de rondingen zich liefdevol laten betasten en waar ik zo gulzig het sap uit ga persen.’ Zo zinnelijk schrijft Victor Segalen (1878-1919) over China, het continent waarvoor hij in de lente van 1909 in Marseille inscheept.

Zijn brieven zijn gericht aan zijn echtgenote Yvonne, die in Frankrijk achterblijft en die hij bestookt met liefdesverklaringen: ‘De hele nacht door heb ik je haren losgemaakt. De smaak van je lippen is me volledig bijgebleven, net als de diepte van je ogen.’

De mix van reislust, leergierigheid en levensdrift maakt van deze brieven een tintelende leeservaring, vooral omdat Segalen zijn literaire ambities ook in zijn correspondentie waarmaakt. De reiziger is erg gevoelig voor de Oosterse schoonheid. In Polynesië kan hij naar eigen zeggen twee jaar bijna niet slapen van vreugde: ‘Als ik wakker werd, huilde ik soms van verrukking over de aanbrekende dag.’

Segalen gebruikt zijn notities als groeikernen van zijn exotische romans en verhalen. In Frankrijk frequenteert hij de literaire kringen, waar hij een groot aanzien geniet. Hij maakt het zichzelf niet gemakkelijk: ‘Middelmatigheid heb ik altijd gehaat, en lauwheid verafschuwd.’

Een sleutel tot zijn leven en werk is Segalens strijd tegen zijn bekrompen verleden. Vooral zijn moeder Ambroisine kon niet verdragen dat haar zoon zich tegen haar plannen verzette. Ze saboteerde zijn huwelijksplannen twee keer, had Victor graag pastoor zien worden en gaf een andere priester de opdracht haar op de hoogte te houden van Segalens levenswandel.

De wereldreizen waren een middel om aan het ouderlijke milieu te ontsnappen. Segalen wilde zijn individuele verleden vernietigen om met zijn vrouw een nieuw gemeenschappelijk verleden op te bouwen: ‘Zodra dat er is, zullen we gelukkig zijn!’

Piet de Moor