Schrijfster Griet Op de Beeck stelt op de Boekenbeurs haar nieuwe boek ‘Kom hier dat ik u kus’ voor. Welke boeken raadt zij zelf aan of af?
Welk boek vindt u een absolute aanrader?
‘Ik was erg onder de indruk van The Corrections van Jonathan Franzen. Dat is zo’n erudiet, bevlogen schrijver. Hoe hij in dat boek met humor, scherpte en veel slimme gevoeligheid de complexiteit van familierelaties beschrijft, dat is van een grote onontkoombaarheid. Een roman die iedereen zou moeten lezen.’
Welk boek vindt u een absolute afrader?
‘Wat een ellendige vraag! Ik houd helemaal niet van thrillers, zelfs niet van literaire thrillers. Om de eenvoudige reden dat het uitgangspunt – wie heeft het gedaan – me totaal niet interesseert. Sowieso houd ik niet echt van verhalen die het van de plot moeten hebben. De paar thrillers die ik heb gelezen, zijn naar mijn smaak niet goed geschreven, wegens een te grote nadrukkelijkheid. Er zullen wel grondige tegenargumenten zijn, maar ik heb geen zin om die te zoeken. Daarvoor zijn er nog te veel andere boeken die ik dringender wil lezen.’
Welk nieuw boek van u ligt op de Boekenbeurs?
‘Kom hier dat ik u kus, een boek over beschadigde mensen en hoe zij op hun beurt – meestal ongewild – weer anderen beschadigen. Ik schets drie fases uit het leven van Mona: als kind, als 24-jarige en als 35-jarige. Door de kwetsuren die ze opliep, steekt ze zichzelf voortdurend stokken in de wielen. De Nederlandse schrijver Marcel Möring had mijn eerste boek gelezen, Vele hemels boven de zevende, en hij vertelde me dat hij het gevoel had dat daar nog een dieper verhaal onder zat. Wel, ik hoop en ik denk dat ik dat boek nu heb geschreven.’
Welk nieuw boek van een collega wilt u graag ontdekken?
‘Ik moet zelf nog ontdekken welke nieuwe boeken er zoal zijn uitgekomen. Maar ik was alvast in de wolken over Monte Carlo, de laatste roman van Peter Terrin. Ik vind het ontroerend om te zien hoe hij zich heeft bevrijd van elke vorm van bewijsdrang en zelftwijfel. Het is een heel mooi en zinderend boek dat reikt naar de essentie, op een manier die zelfs zijn fantastische Post Mortem overstijgt.’
