Ted van Lieshout – Mijn meneer

In een reeks biechtbrieven beschrijft Ted van Lieshout ontstellend eerlijk zijn autobiografische, maar geromantiseerde relatie met een oudere man.

Op weg naar school stopt de elfjarige Ted regelmatig aan een klein kapelletje, om een bloem te leggen bij het Mariabeeld of om een waxinelichtje aan te steken.

Op een keer ontmoet hij er een man met een hond, iemand die hem aan Sneeuwwitje doet denken, ‘haar zo zwart als ebbenhout, lippen als kersen zo rood en huid zo blank als sneeuw’, maar wat hij met hem beleeft, is zeker geen sprookje.

In een reeks biechtbrieven gericht aan de Maria uit het vogelhuisje beschrijft Ted van Lieshout ontstellend eerlijk zijn autobiografische, maar geromantiseerde relatie met een oudere man.

De kleine Ted vindt het enerzijds wel raar dat een volwassene al die aandacht aan hem besteedt, maar tezelfdertijd vindt hij het ook vleiend. Hij weet niet zo goed wat hij aan moet met de opzwellende piemel van zijn meneer, maar hij houdt er ook van om hem door de broekzak van de man heen zachtjes te beroeren.

Wat Van Lieshout ook overduidelijk maakt, is hoe gemakkelijk het is een kind te manipuleren. ‘Ik wou het eigenlijk niet,’ zegt de kleine Ted meermaals, ‘maar ik deed het uiteindelijk toch.’

Marnix Verplancke