Sylvia Iparraguirre – Een wintervertelling uit Buenos Aires

Zeventien. Het ware leven valt nog buiten je gezichtsveld, maar je maakt stilaan aanstalten om je naar een betere staanplaats te ellebogen.

Zoals Cris, protagonist in deze rijpe roman van de Argentijnse Iparraguirre. Moeder en stiefvader de rug toegekeerd belandt hij, aan het andere eind van de stad, in een kamer bij de warrige weduwe Marcia Vidot. Een ontmoeting bedongen door het lot, maar een uit de duizend.

Op het knarsende ritme van zijn verschuivende wereldbeeld leert de jongen met de rubberborsten (waarom werd deze Nederlandse vertaling de oorspronkelijke titel ontzegd?) vals van echt te onderscheiden – los van de gadgettroep die hij als leurder verpatst.

Zijn filosofieleraar Mentasti vormt het andere grote stutsel van dit verhaal: een vakidioot die allengs beseft dat hij zijn bestaan aan de theorie heeft verkwanseld.

Iparraguirre verveelt slechts wanneer ze Mentasti hoofdstukken lang in een academisch bad laat spartelen. Anderzijds ademt Buenos Aires – in de mist, in de regen, in de bloedbaan van haar inwoners – voortdurend levenskrachtig in je nek. ‘ I learned the truth at seventeen’, zong Janis Ian al.

Prachtvertelling, ja.

Kurt Blondeel