Steve Waksman – This Ain’t The Summer Of Love

Een Amerikaanse professor ontvouwt zijn uitvoerige betoog over de historische overeenkomsten tussen twee muzikale stijlen die elkaar van nature rauw lusten: metal en punk.

Wat een worsteling. Universiteitsprof Steve Waksman stelde zich tot doel voor eens en altijd aan te tonen dat er tussen metal en punk even grote overeenkomsten als verschillen bestaan, en wel sinds hun officiële geboorte in de jaren 70. En dat doet hij erg grondig.

Om de situatie simpel te schetsen: anders dan in het hoofd van de meeste mannen betekende size in heavy metal everything . Vandaar: de virtuositeit, de show-allures, de commerce en vooral die kapsels. In de afgestroopte drieakkoordenethiek van de punk mocht je er als instrumentalist daarentegen trots op zijn een kleintje te hebben. Ver schieten, dát was de kunst!

Niettemin, zo steekt Waksman van wal, waren de initiële bedoelingen van beide rockafsplitsingen tamelijk gelijklopend. Allebei wilden ze de oerkracht van de rock-‘n-roll, die op het einde van de sixties was weggedeemsterd, nieuw leven inblazen. Heavy metal bekeek het pragmatisch en spiegelde zich aan de opgang van de arenarock. Punk was idealistischer en puurder, een schier oncontroleerbare uitbarsting van puisterige energie. Dat botste wel eens.

Het probleem met dit hoogst academische werk is dat Waksman de relatie tussen de twee kemphanen niet eens vanuit een ivoren toren bekijkt, maar vanuit een Transsylvanische burcht. Gewapend met analyses, essays, theorieën en citaten zuigt hij Draculagewijs alle leven uit case studies als Alice Cooper, Black Flag of Green River.

De horror piekt geregeld in zinsneden als ‘de dreunende noot van de onderste bassnaar wisselt af met zijn hogere octaaf, die kort plaatsmaakt voor een D-D#-E-sequentie’. Zoiets verdient Lemmy van Mötorhead niet!

Bovendien herschrijft dit boek, in weerwil van zijn opzet, de geschiedenis niet of nauwelijks. Goed, het hoofdstuk waarin de auteur een lans breekt voor de pioniersrollen van het tienermeidenkransje The Runaways en de fuifbende van The Dictators valt nog verhelderend te noemen.

Maar hoofdzakelijk moet zijn extreme wolligheid verhullen dat hij hier – ook al omdat de volledigheid hem daartoe dwingt – meestal open deuren inbeukt.

Ja hoor, Mötorhead was wellicht de eerste échte crossoverband. Zeker, newwave- of Britse heavymetalbands als Def Leppard en Raven namen niet alleen de geest van punk over (‘Trap tussen de benen, iemand?’), maar ook de methode ( do it yourself ).

Absoluut, de meest geslaagde symbiose tussen metal en punk, grunge, is ten onder gegaan aan zijn eigen mainstreamsucces. Mogen we nu alstublieft gáán?

Als ‘Revisionistisch Statement’ komt dit boek dus een eind te kort. Als ‘Cultureel Traktaat Dat Het Eens Goed Zegt’ dan weer niet. In beide gevallen is dat jammer.

Kurt Blondeel in Focus Knack