Stem voor de Knack Hercule Poirotprijs en win een spannend boekenpakket

Knack gaat jaarlijks op zoek naar de beste thriller en bekroont het boek met de Knack Hercule Poirotprijs. De jury nomineerde zeven boeken. Bepaal mee de winnaar van de Knack.be-publieksprijs en win een boekenpakket.

Koud – Barbara De Smedt (Hamley Books, 354 p.)

Vijftien jaar geleden werd Julie Meskens ontvoerd en stierf ze in bijzonder tragische omstandigheden. De dader werd nooit gevat. Ondertussen heeft haar man Tom een nieuw gezin gesticht en waakt hij over hun tienerdochter Hannah. Onderzoeksjournalist Pieter De Saegher wil in zijn tv-programma over true crime nog één keer alles uit de kast halen om Oscar Plessers, de man waarvan De Saegher weet dat hij de dader is, te vatten maar het enige wat ze van hem weten is dat hij zich ergens in Noord-Europa ophoudt. Dan verdwijnt Hannah en begint Plessers een kat-en-muisspel met Tom en Pieter.

Koud is de opvolger van Alleen maar is perfect zelfstandig te lezen. De Smedt heeft de achtergrond van wat er ooit speelde op een intelligente manier in het hedendaagse verhaal verweven. De Smedt, een Antwerpse die in Portugal woont, voert de spanning sterk op wanneer de speurders in Lapland belanden. Een vreemd element zijn de talloze mieren die her en der in het verhaal opduiken. Koud is een meer dan veelbelovende misdaadroman van iemand die voor het genre een verrijking is. (John Vervoort)

De prijs van de twijfel – Jo Claes (Houtekiet, 400 p.)

Jo Claes schreef dit jaar twee romans rond de Leuvense speurder Thomas Berg. In Sub Rosa gaat hij terug in de tijd en toont hoe Berg zijn studie theologie stopzet en uiteindelijk criminologie gaat studeren. Daar zitten de memoires van Judas, Jezus’ verrader, voor een groot deel tussen. In De prijs van de twijfel, de 19^de reguliere misdaadroman in de reeks rond Berg, vraagt zijn geliefde Freya dat hij een volgende stap in hun relatie zet en dat ze gaan samenwonen. Dan sterft een Poolse arbeider op een bouwwerf en wordt ook de broer van Freya vermoord. Dat onderzoek mag Berg niet zelf voeren en dat maakt hem nog nerveuzer dan anders.

Claes bouwde rond Berg een sterke reeks uit waarin niet alleen de misdaad in de universiteitsstad een prominente rol speelt maar ook de schoonheid en kunst zijn plaats heeft want Claes verloochent zijn interesse in de mooie dingen die het leven kleur geven niet. Daarom dat haast elk omslag gesierd wordt door een kunstwerk dat in Leuven te vinden is. De prijs van de twijfel is op alle goede manieren klassiek met een plot die intelligent werd uitgebouwd en personages die nog steeds mooi blijven evolueren. De prijs van de twijfel toont een auteur die op het toppunt van zijn kunnen staat. (John Vervoort)

Zwijgen is bitter – Sofie Delporte (Borgerhoff en Lamberigts, 293 p.)

Wie na ‘Ik kan je redden’ op verdere intrigerende mysteries met inspecteur vermiste personen Olivia Leroy in de hoofdrol hoopte, wordt op zijn/haar wenken bediend met ‘Zwijgen is bitter’. Dit keer worden Olivia’s  scherpzinnigheid en mensenkennis uitgedaagd in de verdwijningszaak van een man en zijn zoontje die schijnbaar opgeslokt zijn door een dicht woud in het Pays des Collines op de taalgrens. Een grootscheepse zoekactie levert aanvankelijk niets op. Maar waarom deed de moeder van het kind zo laat aangifte van de verdwijning? Het is maar één van de vele raadsels  waarmee de gedreven, maar door haar eigen verleden getroebleerde speurder geconfronteerd wordt. Auteur Sofie Delporte diept het personage van haar door paniekaanvallen geplaagde speurder en haar complexe relatie met geliefden  en collega’s verder uit in een spannende plot die de lezer telkens weer op het verkeerde been zet zonder dat het al te gezocht overkomt.  In haar zoektocht naar het motief van de verdwijning botst Olivia ook op verzwegen waarheden uit haar eigen jeugd. Kwesties die erom vragen om opgelost te worden in een volgende aflevering van een beloftevolle reeks. (Linda Asselbergs)

De onverschilligen – Gert Erauw (Uitgeverij Hartklopper, 220 p.)

Gert Erauw heeft met De onverschilligen een thriller geschreven waar je bloednerveus van wordt. En dat is een compliment om u tegen te zeggen.

Een onbekende lokt vijf mensen van diverse pluimage naar een kamer. En die kamer verandert in een hel. Aanvankelijk hebben de vijf geen idee waarom ze zijn opgesloten en wat ze met elkaar te maken hebben. De lezer komt mondjesmaat te weten dat er een zonderlinge moord is gebeurd. Als niemand van de vijf met een bekentenis komt, gaan ze er alle vijf aan.

Gert Erauw maakt van het verhaal een zenuwslopende thriller. Hij doet dat met alle technieken van een thrillerschrijver. Hij lost informatie met mondjesmaat, hij kruipt in de koppen van de vijf personages en laat hen letterlijk alle hoeken van de kamer zien. Wat is waar en wat niet? Waar eindigt het menselijk fatsoen? Er zijn blijkbaar geen grenzen om het eigen hachje te redden.

“Hij wist dat de mens in wezen slecht was en dat deugdzaamheid enkel werd ingegeven door eigenbelang.” 

De sobere en strakke schrijfstijl van Gert Erauw past als een handschoen bij deze misdaadroman. Erauw heeft geen vergezochte woorden nodig om het extreme denken van de mens in beeld te brengen. De mens gaat waanzinnig ver om in leven te blijven. De verrassende apotheose stelt dat helemaal op scherp. (Patrick Van Gompel)

De Christiemoorden – Dominique Bibau (Uitgeverij Vrijdag/Pelckmans, 232 p.)

Authentiek en meesterlijk. De veelzijdige Dominique Biebau (Poirotprijs 2015) heeft van zijn schuldig genot, het werk van Agatha Christie, een festijn gemaakt. Hij toont zich een kameleon in de beheersing van taalregisters. Nu in bedrieglijk eenvoudige taal, zo herkenbaar als de omgeving die Christie beschrijft.

Het is een verhaal van Tien Kleine Negertjes geworden, gebaseerd op Sijthofs Accoladereeks (later, te kleurrijk, van Poema). Setting is opnieuw Mollendaal, een dorp dat jammerlijk, maar gelukkig ontsnapt is aan alle moderniteit.

Het dorp toont de onmacht van de taal: overdaad maakt analfabeet. Dat merkt Judith – met één nier en een moedercomplex – als bibliotheekhoofd. De bib is eerder een toevlucht voor de kouwelijke “fluisterbejaarden”. De vrouwenleesclub Met Thrillende Vingers leest geen boek, roddelt, kiest achteraf voor de tupperwareboekjes van Bouquet. Agente Isabelle heeft geen weet van de letteren. En Judith, die ooit een schrijfwedstrijd won, beseft: “Er zijn al boeken genoeg”.

Wie en waarom schuift dan iemand Christieboeken door de schuif, met een cryptische zin erbij ? De vrouwenkongsi (en Judiths slordige, maar later gewaardeerde rechterhand Geoffrey, die een dubbelzinnige rol speelt) waden door alle obstakels om de moorden (méér dan in Midsomer Murders!) op te lossen.

De Christiemoorden onthullen het biechtgeheim van een hoogbegaafd, maar nog steeds weifelend taalkunstenaar. Judiths onwrikbaar perfectionisme leidt tot saaiheid. Biebau niet. Hij bewijst de zin van onvolmaaktheid. (Lukas De Vos)

Het mysterie van de dode kardinalen – Geert Libeer (Uitgeverij Het Punt, 255 p.)

Ook kleine uitgeverijen brengen vaak pareltjes uit. Hamley, Kramat, Storyland (met Poirotwinnaar 2023 zelfs, Benny Baudewijns), en nu Het Punt met Geert Libeer, Het Mysterie van de Dode Kardinalen.

Drie lijken verstoren het conclaaf om een nieuwe paus te kiezen. Nu is het Vaticaan sowieso een fremdkörper in de internationale (machts)politiek. Lid van de VN, product van Mussolini die de pauselijke staten inlijfde in ruil voor het katholicisme als staatsgodsdienst in de scholen, en drager van een geschiedenis van wreedheid, machtshonger, en vooral interne intriges.

Groten hebben er zich aan gewaagd, van Umberto Eco en Dan Brown tot Ian Caldwell en David Hewson. Bij ons had Antoine Emil (Vandenberghe), De Laatste 20 Dagen van het Vaticaan (Bola, 2013), het al voorgedaan.

Het Vaticaan is een onuitputtelijk vat van complotten. Libeer speelt in op de geheimhouding in het Vaticaan, op de seksuele verkramping en de latente Griekse zeden, op de maffieuze praktijken, op de invloed van de pauselijke kamerheer, op de onwil om het seculiere recht te ontlopen. “Het Vaticaan heeft nu eenmaal zijn eigen regels”. Dat breekt inspecteur Orsini zuur op, ook al omdat zijn eigen zoon uit de kast komt, en zijn dochter kinderen blijft kweken. En zal hij een uitweg vinden, als het om gifmoorden gaat?

Aan Libeers taal mag nog gesleuteld worden, aan de vaart van het avontuur en de spanning niet. Libeer beheerst zijn personages voorbeeldig, met hun plichten, zwakheden en verlangens. Zijn verhaal  loopt  rechttoe rechtaan, vervalt niet in karikaturen. Wel in een ruw machtsspel waarbij de tenoren uiteindelijk elkaar in een wurggreep houden. Godzijgeloofd. (Lukas De Vos)

De spijtoptant – Bavo Dhooge (Horizon, 280 p.)

Chris Coene werkt als bodyguard bij de federale politie. Als prille vijftiger heeft hij al een heel leven achter de rug. Hij worstelt met zijn aftakelende lichaam, zijn hormonen en met de trauma’s die hij als paracommando heeft opgelopen. Geen macho, maar ook geen halfzacht ei en hij kan gevaarlijke situaties perfect inschatten. Of kon, want als hij Jean-Paul Rousseau, de secretaris van een belangrijke politieke familie, moet beschermen, verliest hij zijn grip. Rousseau, betrapt op het bezit van kinderporno, hoopt dat hij als spijtoptant zijn vel nog kan redden. In het safehouse waar Coene hem onderbrengt, loopt het bijna meteen fout en valt de eerste dode. De rollen keren om en de secretaris begint Coene te manipuleren. Alles gaat terug op een zaak van vijf jaar geleden en de spoken uit het verleden van Coene spelen een bijzonder macaber spel.

‘De spijtoptant’ is het tweede boek in de ‘De bodyguard’-reeks van Bavo Dhooge. Spannend, vol onverwachte plotwendingen, droogkomisch, dieptragisch en virtuoos geschreven.

Bavo Dhooge is een veelzijdige schrijver die met elk nieuw boek verrast en ook internationaal aandacht krijgt. Hij won in 2013 met ‘Santa Monica’ de Knack Hercule Poirotprijs. Zijn thriller ‘Styx’ werd in 2023 verfilmd. ‘De Samoerai’, zijn eerste boek in ‘De bodyguard’-reeks werd vorig jaar ook al genomineerd voor de Hercule Poirotprijs. (Joke Spaey)