Stefan van den Broeck – Ongeduld

Hoe graag kun je kinderen zien? Hoe snel klinkt vandaag iets verdachts en zelfs pervers mee in die vraag?

In zijn vierde roman, ‘Ongeduld’, brengt Stefan van den Broeck het verhaal van een man, Mork Kroon, die ‘besmet’ is door de zeitgeist en daarom de onschuld van zijn liefde voor kinderen niet meer vertrouwt.

Hij is wel gelukkig getrouwd, een aangename vader voor zijn drie kinderen én een voorbeeldige leraar, maar achter die schijn van quasi heiligheid vreest hij zich op potentieel pedofiele neigingen te betrappen.

Niet alleen verdedigt en benadert hij een man die, naar later blijkt, terecht van pedofilie wordt verdacht, hij is ook zelf in de war vanwege Jamillah, een geslachtsrijpend vriendinnetje van zijn dochter. Uit schaamte daarvoor is hij met een blog gestart waarin hij het relaas van zijn verwarring doet, en die blog is ook precies wat je te lezen krijgt.

In de traditie van het ‘gevonden manuscript’ stelt Van den Broeck zich louter als tekstbezorger en -bewaarder op. De blog blijkt intussen immers van het internet te zijn ge haald, samen met een daaraan gelinkte site vol uittreksels van psychiatrische consultaties.

Het is dus te danken aan de ‘al dan niet ongezonde interesse’ van Van den Broeck dat de lezer beide alsnog onder ogen krijgt. Die idee is meer dan een trouvaille. Als publiek dagboek heeft de blog niet alleen een hoog realitygehalte. Juist omdat hij louter de schijn wekt een inkijk te geven in een private realiteit, is hij ook geknipt als vorm om ‘Mork Kroon’ als een geval van deze tijd voor te stellen.

Zo blijft het dubbelzinnig of zijn blog als een gezonde kanalisering van ontoelaatbare verlangens dan wel als de kroniek van een aangekondigd vergrijp kan worden gelezen. De romantitel suggereert alvast dat de liefde uiteindelijk geen geduld kent.

Het is echter precies doordat de eventuele ontsporing in het ongewisse blijft dat Van den Broecks boek als een boeiende gevalsstudie leest naar de relatie tussen het rationaliseren van gevoelens en perversie.

Zowel maatschappelijk als psychologisch is het boek soms te nadrukkelijk en te uitvoerig – meer lering dan vermaak, meer inhoud dan stijl, getuige onder andere de onnodig lullige aansprekingen van de lezer. Maar in zijn geheel is het een relevante proeve van kritisch realisme.

Tom Van Imschoot