Simon van der Geest – Dissus

Dat Dissus van de jonge jeugdboekenschrijver Simon van der Geest een jongensboek is, raad je al aan de cover: een jongetje gaat een duel aan met een grote boze draak.

Klap het boek open en je merkt na een paar bladzijden al dat het geen dertien-in-een-dozijnverhaaltje is voor tienplussers, maar wel een aardig doorgedreven experiment. Van der Geest trok het Odysseusverhaal van Homeros naar onze tijd toe, en dan nog in poëzievorm, jawel.

Het resultaat is een uiterst hedendaags jongensverhaal, waarin elementen en figuren uit de bron netjes verweven zijn met actuele dingetjes (zwembad, fietsen, kauwgom, hijskranen, een glasbak).

Alles begint met een bezoek aan het zwembad. Dissus wordt daar alweer gepest door een stelletje stoere jongens en in een moment van bezinning, op het toilet, acht hij de tijd rijp om een gevecht aan te gaan.

Het wordt – dat verzint hij tenminste – een tocht met zijn vrienden vol dwalingen, gevaren (een eenogige boer, grote machines), uitdagingen en ook verlokkingen (Kirke en de Sirenen).

In deel 1 draait alles rond die reis, waarbij ook een aantal maatjes sneuvelen. Deel 2 focust op Dissus’ thuiskomst, met meteen zijn grootste gevecht: zijn ene, onderdanige ‘ik’ bindt de strijd aan met zijn nieuwe, zelfbewuste jongenskant. Hij wint, hij kiest, en verliest ook een en ander.

Dissus valt op door taal en stijl. De rapachtige poëzie van Van der Geest heeft zo’n vaart, woordenrijkdom en muziek in zich, dat je zelfs rijm hoort waar er geen is.

Ook de tekeningen van Jan Jutte zijn trouwens om van te smullen, wat dit boek tot een heel kwaliteitsvol en evenwichtige jeugduitgave maakt.

Annelies De Waele