Silke Scheuermann – Het uur tussen hond en wolf

Gezinnen, en hoe ze te overleven. Sibbelijnse sores, nimmer opdrogende bron van rampspoed en dus van literatuur. De Duitse Silke Scheuermann (1973) schrijft er in haar debuutroman ‘Het uur tussen hond en wolf’ haar eigen variatie op.

Gezinnen, en hoe ze te overleven. Sibbelijnse sores, nimmer opdrogende bron van rampspoed en dus van literatuur.

De Duitse Silke Scheuermann (1973), die in de lente van 2006 in het Nederlands werd geïntroduceerd met de mooie en intrigerende verhalenbundel Omgeven door bliksem, schrijft er in haar debuutroman Het uur tussen hond en wolf haar eigen variatie op.

Twee jonge vrouwen, de zichzelf niet bij name voorstellende vertelster en haar oudere zus Ines, hebben elkaar jarenlang niet gezien, maar nu is de eerste definitief terug uit Rome en ze ontmoeten elkaar weer.

Het gaat meteen de kant op die de vertelster nu juist wilde mijden: de mooie, egocentrische, manipulerende maar uiteindelijk hulpeloze Ines, een drankzuchtige schilderes wier werk volgens de critici ‘een meesterlijk gespeelde oppervlakkigheid’ ademt, heeft weer eens de hulp van haar zus nodig.

Die heeft aanvankelijk volstrekt geen zin om die te bieden – niet zodra heeft ze, na al die jaren, een gesprek met Ines gehad, of het gevoel dringt zich al aan haar op: ‘Ik ben niets.’

Maar ditmaal gaan de dingen toch anders. De tweede persoon die in dit verhaal met de vertelster een gesprek aanknoopt is Ines’ vriend Kai. Ze krijgt al snel een verhouding met hem, en wat dat verder zoal aan wrangs meebrengt – zij het, en dat is de kleine tour de force van deze korte roman, niet alléén maar wrangs.

De prille dertigers in dit verhaal willen niets liever dan van de volheid van het leven proeven, maar lijken niet te weten wat ze daarvoor moeten doen, zo’n beetje als iemand die nu eens écht lekker wil eten maar zijn appetijt bederft door zich vol te stoppen met amuse-gueules en er nog beroerd van wordt ook.

Materiële overvoering en emotionele ondervoeding zijn de polen waartussen deze geschiedenis zich beweegt, romantiek kan men zich hier kennelijk alleen nog als een te consumeren iets voorstellen. En Silke Scheuermann weet precies de goede toon te vinden om dit verhaal te vertellen, zodat het grote gemis zich toont maar het de lezer niet moraliserend wordt ingelepeld. Zo kan het dus ook.

Herman Jacobs