Schrijver Jonas Boets veranderde van mening: ‘Vroeger vond ik zelfpromotie vies’

‘Wanneer ik vroeger een kinderboek uitbracht, was het altijd fijn om op Ketnet geïnterviewd te worden. Of om op te draven in een programma met andere schrijvers. Maar daar stopte het. Promotie maken voor mezelf vond ik verschrikkelijk. Ik postte weleens een cover op Facebook, maar ik zag het bijvoorbeeld helemaal niet zitten om vlogs te maken. Wie is daar nu in godsnaam in geïnteresseerd, dacht ik. Wie vindt mij interessant?’

Vandaag bent u wel heel actief op sociale media. Vanwaar die omslag?

Jonas Boets: De wereld is veranderd. Ik merkte ook wel dat de boekenbijlagen in de kranten dunner werden en dat schrijvers minder aandacht kregen. Toen begon ik te beseffen: als ze je niet meer vragen, moet je het zelf doen. Ik stond in die tijd aan het hoofd van VRT Max en we kregen een cursus ‘digital business, hoe omgaan met sociale media’. Op een bepaald moment zei de lesgever: ‘Durf jezelf te filmen. Of je het nu graag hebt of niet: dát is de toekomst.’

In het begin vond ik het bijzonder akelig om een camera op mezelf te richten. Wat ben ik in godsnaam aan het doen, vroeg ik me af. Maar stilaan begon het te wennen en vandaag vind ik het heel leuk. Het is zelfs verslavend. Ik maak nu soms wel drie filmpjes per week, ook al is dat behoorlijk tijdrovend. Je moet eerst een scenario verzinnen, en dan nog alles monteren. De sociale media dwingen je ook om mee te doen. Als je een tijdje niets post, raak je achterop in de algoritmes en bekijken minder mensen het.

Vroeger vond ik zelfpromotie vies, maar vandaag besef ik dat er niets oneerbaars aan is.

Verkoop je daar nu een boek meer door?

Boets: Geen flauw idee. Ik kan me voorstellen dat sommige van mijn volgers niet eens weten dat ik schrijver ben. Maar iedereen die iets uitbrengt, moet vandaag aan zelfpromotie doen. Je hebt een strijdplan nodig op TikTok of Facebook. Zelfs een muzikant kan niet meer zeggen: voilà, dit is nu mijn plaat en dat is het. Vroeger vond ik zelfpromotie vies, maar vandaag besef ik dat er niets oneerbaars aan is. Tom Lanoye doet het al veertig jaar op een fantastische manier. Hij is nu 65 geworden en die verjaardag weet hij ook weer op een geniale manier uit te spelen. ‘Kijk mannen, hier ben ik, en dit is wat ik doe.’ We hebben meer zulke mensen nodig.

Twijfelt u veel?

Boets: Nee, eigenlijk helemaal niet. Ze zeggen weleens: schrijven is twijfelen, schrappen en opnieuw beginnen. Maar dat doe ik bijna nooit. Ik bereid me altijd goed voor en weet ook wat ik wil. Dan begin ik eraan en ik kijk niet achterom. Alleen over mijn beroep twijfel ik soms. Soms doe ik een job heel graag, maar dan aarzel ik weer: zou die andere job niet nóg leuker zijn? Dat is dan ook zo, dus ik heb nog nooit spijt gehad van die twijfel.