‘Roofliefde’ van Guy Prieels

In zijn vierde roman ‘Roofliefde’ focust Guy Prieels op een dubbele zelfmoord van moeder en dochter en de sores van een ex.

Niki de Saint Phalle maakte er een gifgroene, gehoornde duivel van. Zij bleek ooit slachtoffer van vaderlijke incest en verwerkte papa méchant in een van haar sculpturen. Als dochter Lotte dit kleurrijke beeld ziet, slaan bij haar de stoppen door en beschuldigt zij vaderlief, die ondertussen gescheiden leeft met een jonge vamp, van verkrachting. Het hek is van de dam en de aangeklaagde apotheker-vader ondergaat de lijdensweg die vooral door zijn ex en zijn schoonouders vakkundig wordt uitgestippeld.

Al van in zijn debuut Duisterlicht (2007) weet ex-kleinkunstenaar en – makelaar Guy Prieels een sterk verhaal op te dissen. In Roofliefde, ondertussen al zijn vierde roman, is dat niet alleen het incest-taboe maar ook het waar gebeurde verhaal van de daaropvolgende zelfmoord van dochter Lotte én van de mama. Beiden gebruiken ze hetzelfde wapen om zich achtereenvolgens van kant te maken. Je zou als papa van minder van de kaart zijn.

De apotheker doet in Roofliefde rechtaan rechttoe zijn biecht. De wereld is een schouwtoneel waar seks mannen verblindt en vrouwen in baarlijke duivels verandert. Prieels schuwt de grote woorden en dito effecten niet. En dan wordt het wel eens teveel van het goede. Toch kan je zijn verhalen niet zomaar van tafel vegen. De libertijnse energie spat soms van het blad – zeker in sekssc ènes – en doet hier en daar denken aan Louis Paul Boon. Alleen wist Boon zijn ‘straffe’ verhalen stilistisch beter te verpakken. Less is more, hoor je nu ook in de politiek. Misschien moet Prieels in het vervolg wat zuiniger omspringen met schokkende superlatieven. Zijn uitzinnige onderwerpen zeggen al genoeg.

Frank Hellemans