Roger H. Schoemans – Prinses

De Haspengouwse misdaadschrijver Roger H. Schoemans kan zich ontzettend boos maken. Niet dat hij verzuurd is, het is bij hem een ingeboren reflex: het loopt fout in dit land, en alleen gezond boerenverstand kan daar orde in scheppen.

De Haspengouwse misdaadschrijver Roger H. Schoemans kan zich ontzettend boos maken. Niet dat hij verzuurd is, het is bij hem een ingeboren reflex: het loopt fout in dit land, en alleen gezond boerenverstand kan daar orde in scheppen.

Die colère werkt ten goede, zoals het persduo Piet Schraepen en fotograaf Geo Joosten nu al voor de vijfde keer aantonen (‘Genoeg, vond hij, om het protocol aan zijn laarzen te lappen dat verbood haar persoonlijke vragen te stellen.’). Maar ook ten kwade: Schoemans’ overspannen taalgebruik verzwakt vooral het begin van Prinses.

Schoemans is niet boos, hij is woest. Op het paleis. Op de geheime dienst. Op het gerecht. Op de politieke machtsspelletjes. Op slecht eten. Op de lamlendigheid van de kroonprins. Op de wetteloosheid waarmee het koningshuis het natuurgebied Opgrimbie mag verknoeien, waar de ‘zenuwzieke’ prinses, moeder van vijf, naartoe is gestuurd.

Per vergissing wordt ze geschaakt en vastgezet in een loods. Of de daders uit de Voerstreek echt zo geslepen kunnen zijn, tart de geloofwaardigheid. Het is ook jammer dat Schoemans een oplossing, bijna ex nihilo aanreikt, een open einde had zijn woede meer diepte gegeven.

Maar zijn dialogen blijven puntig en cynisch, zijn natuurbeschrijvingen apert. De zwakte zit hem deze keer in een te felle botsing tussen hoge en lage cultuur, tussen hofperikelen en volkse no-nonsense.

Lukas De Vos