Richie Unterberger – The Velvet Underground Day-By-Day

U gaat in verlof zónder ellenlange klusjeslijst? U wilde toevallig altijd al álles over The Velvet Underground te weten komen? Hebben wij even een tip voor u.

Er is al véél inkt gevloeid over The Velvet Underground (1965-1973). U weet wel: dat in moreel verval wroetende New Yorkse sixtiesbandje dat door popartpaus Andy Warhol onder de vleugels werd genomen, dat rock en avant-garde aan elkaar stikte, en de mooiste melodieën aan de donkerste, confronterendste teksten over travestieten en junkies naaide, en dat volgens zijn songschrijver Lou Reed geliefder was geweest in het communistische Praag dan in de eigen, door verdwaasde hippies overspoelde Verenigde Staten.

Waarom wij er hier dan nog een schep bovenop doen? Omdat de gerespecteerde Amerikaanse rockjournalist Richie Unterberger (bekend van boeken over The Byrds en The Beatles) een imposant monnikenwerk over de groep heeft afgeleverd.

De ondertitel van White Light/White Heat verraadt het al: Unterberger reconstrueert op ongezien gedetailleerde wijze de (voor)geschiedenis van de ultieme cultband. Hij doet dit aan de hand van meer dan honderd nieuwe interviews, maar ook al het archiefmateriaal – jaarboeken, opnames, biografieën, concertverslagen, u zegt het maar – dat hij te pakken kon krijgen.

Het verhaal laat hij al beginnen in 1958: met het eerste filmrolletje van de latere VU-zangeres Nico, de introductie van de allereerste drummer Angus MacLise, wiens onbezongen invloed op de groep door Unterberger verderop, tja, uitgebreid bezongen wordt en de eerste opnamesessie van Lou Reed en zijn toenmalige combo The Shades.

De historie eindigt op 26 april 2007, de dag waarop Reed van zijn vroegere universiteit, waar hij het begin jaren 60 vaak bont had gemaakt een ere-medaille ontvangt. Daartussen: méér informatie over de Velvets dan ooit door één kaft bijeen werd gehouden.

U wilt natuurlijk weten of dit werk alle voorgaande én toekomstige schrijfsels over The Velvet Underground overbodig maakt. Zou kunnen, maar zoals de dwerg zei over het aambeeld waarmee hij een splinter uit zijn kleine teen moest weten te peuteren: ‘Het ligt niet echt goed in de hand.’

De afmetingen en dikte van dit boek, alsook de haast intimiderende hoeveelheid tekst op elke pagina, veroordelen het veeleer tot een bestaan op de koffietafel. Laat dat echter vooral geen bezwaar heten, want dankzij de dagboekindeling kunt u probleemloos inpikken waar u wilt. En we verzekeren het: voor u het weet, is niet alleen de koffiekan, maar ook de hele koekjesdoos leeg.

Kurt Blondeel in Focus Knack