Renate Dorrestein – Is er hoop

Je zou kunnen zeggen dat Renate Dorrestein tegenwoordig ‘laagdrempelige’ boeken schrijft. Maar wat is is er hoop, mét die beperktheid, vele malen genietbaarder, relevanter en minder debiliserend dan het zoveelste zogenaamd ‘literaire’ romannetje over niks.

Het is ooit anders geweest, maar tegenwoordig wordt er over het werk van Renate Dorrestein veelal een toon aangeslagen die je op z’n vriendelijkst ‘neerbuigend’ moet noemen.

Wat daarin vermoedelijk zwaar weegt, is dit: Dorrestein, die aanvankelijk een strijdbaar feminisme paarde aan een gevoel voor het buitenissige zoals je dat in de gotieke literatuur vindt, is de laatste jaren onmiskenbaar meer mainstream geworden. Geen huis-clostoestanden in afgelegen, min of meer tijdloze oorden meer, maar herkenbare maatschappelijke thema’s van het hier en nu: de positie van kinderen in onze samenleving, de ‘pornoficering’, de vergrijzing…

Dorresteins nieuwste roman, is er hoop, is een vervolg op Zolang er leven is (2004). Daarin speelde ze het klaar om een baby enkele maanden te laten verdwijnen, en dan weer behouden teruggevonden te laten worden, zonder één woord van verklaring te geven. En dat voor een schrijfster wier tweede natuur het is om de lezer nooit met onbeantwoordbare plotvragen op te zadelen.

In deze sequel zijn de hoofdpersonages Igor, een jongen met een verstandelijke beperking, en zijn grootmoeder Nettie (Igors moeder is met de noorderzon vertrokken; ze blijkt een bestaan als dakloze te leiden). Igor en zijn halfgare vriendinnetje Lisa ontfermen zich tijdelijk over baby Babette van vijf jaar geleden, dus nu weten we dan hoe dat zat.

Maar is er hoop biedt stof voor weer een vervolg: hoe zit dat nu eigenlijk tussen Nettie en haar dochter?

En collega-boekbesprekers, ik groet u en ontzeg u beslist niet het recht om ook over dat boek dan weer smalend te doen, maar deze lezer heeft van is er hoop en zijn overtuigend tot leven gewekte personages genoten.

Jawel, vormelijk is ook deze roman weer aan de gladde kant, maar is er iets mis met vakmanschap? Je zou kunnen zeggen dat Dorrestein tegenwoordig ‘laagdrempelige’ boeken schrijft. Maar wat is is er hoop, mét die beperktheid, vele malen genietbaarder, relevanter en minder debiliserend dan het zoveelste zogenaamd ‘literaire’ romannetje over niks.

Herman Jacobs