Rachida Lamrabet – De man die niet begraven wilde worden

De eerste zin: ‘Ik moet bedachtzamer zijn met wat ik wens, met wat ik wil.’

Een man ligt op zijn buik op de ijskoude vloer van een funerarium en overdenkt zijn leven. Hij heeft het gevoel dat hij alles wat hij had, verloren heeft. Zijn enige uitweg is een heldendaad: een lijk redden. I

n De man die niet begraven wilde worden ontrafelt de Belgisch-Marokkaanse schrijfster Rachida Lamrabet wat traditie en overlevering betekenen voor een mens die in spreidstand tussen twee werelden staat.

Met evenveel humor kijkt ze daarbij naar oerblanke vrouwen die arganolie in hun haar smeren als naar de oude berber – sorry, Amazigh – die een taalgrens tussen Arabisch en Amazigh in zijn woonkamer trekt.

Veel passeert de revue: kinderen krijgen, de Arabische lente, extreemrechts en socioculturele initiatieven die iedereen behalve de doelgroep bereiken. Daarbij verliest Lamrabet zich in vervelende clichébeelden of te uitgesponnen beschrijvingen. Ja, de biertjes hebben een schuimkraag. Ja, hij viel op zijn bed als een lappenpop. Moet dat werkelijk gezegd?

Hiertegenover staan dan weer ferme staccatozinnen die in vijf woorden het zorgvuldig opgebouwde pantser van waarden en normen doorboren. En er zijn de dialogen! Vlijmscherp en even ritmisch als de geciteerde Koranteksten op een begrafenis.

Tine Hens