In tegenstelling tot veel van mijn generatiegenoten heb ik niet dankzij Blinker, of de zusjes Kriegel kennis leren maken met Marc De Bel. Het was Janne aka Pinkie die mij bij hand nam en mij voor het eerst liet proeven van de schrijfkunsten van de bejubelde jeugdauteur.
Tijdens het lezen van Pinkie en de Kwietenkoning.gaf ik mij volledig over aan een nostalgisch gevoel dat door mijn lijf gierde. Een vader die rookt op café, mensen die verjaardagskaarten sturen, geen Facebookberichten, Pinkie en de Kwietenkoning nam mij moeiteloos mee op een reis naar het niet zo verre verleden.
Het boek doet mij terugdenken aan mijn jeugdige verjaardagen. De hoofdrol in het verhaal is namelijk weggelegd voor Janne en haar verjaardag. Net zoals Pinkie betekende mijn verjaardag vroeger alles voor mij. Ik deinsde er dan ook niet voor terug om mijn frustraties te uiten wanneer iets niet volledig volgens plan verliep.
Al leerde Marc de Bel mij snel een waardevolle les toen hij mij in het verhaal confronteerde met de lijdensweg die Janne op haar verjaardag moest bewandelen, zijnde: kleine tegenvallers zijn het einde van de wereld niet. Waar ik mijn ouders vervloekte als ik de taart niet kreeg die ik wou, kreeg Pinkie tot tweemaal toe een pak rammeling van een aantal leeftijdsgenoten. Gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel voor de jarige en eindigt het boek mij een bijzonder positieve nooit.
Het jeugdboek was bovendien één van de eerste boeken die de boekenwurm in mijn loswrikte. Kort nadat ik de laatste bladzijde achter de kiezen had, duurde het niet lang voor ik mij verdiepte in de avonturen van Blinker en de Zusje Kriegels.
Nu een vijftiental jaar later is mijn boekencollectie stevig aangedikt, maar hebben de personages die zijn ontstaan uit de hersenspinsel van Marc de Bel plaats moeten ruimen voor onder meer de ‘iets’ gewelddadigere figuren van George R.R. Martin. Al zijn de jeugdboeken nooit uit mijn boekenkast verdwenen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier