Piet de Moor – De adamiet

Knack-medewerker Piet de Moor bewijst met de novelle De adamiet dat hij wel degelijk ook schrijver kan zijn, of beter: spelen.

Altijd gevaarlijk wanneer recensenten aan de andere kant gaan staan. Toen Knack-medewerker Piet de Moor in de ‘échte’ literatuur met Hotel Silesia (2008) debuteerde, bleek die positiewisseling inderdaad niet voor de hand liggend. Maar met De adamiet, de novelle die hij nu presenteert, bewijst De Moor dat hij wel degelijk ook schrijver kan zijn, of beter: spelen.

De adamiet is een literaire spielerei waar in kort bestek variaties worden gemaakt op de oedipale vader-zoonthematiek, zo bekend uit de wereldliteratuur. Denk maar aan de fameuze brief van Franz Kafka aan zijn vader waarin hij zijn verwekker tot op het bot afbrandt.

Zo begint De adamiet ook: zoonlief blikt bij het sterven van zijn vader terug op een ongelukkige jeugd waar zijn schepper hem mee opzadelde. Het knappe is echter dat De Moor deze klassieke literaire topos uitvergroot tot het schandaal van de literatuur tout court: zijn alle schrijvers die na de grote modernisten komen, genre Kafka, Thomas Mann, Borges, Max Frisch, geen imitatoren van vadermodellen die ze vruchteloos naar de kroon proberen te steken met hun geschrijf?

De Moors hoofdpersonage vermeit zich in spitsvondige maar vooral paradoxale reflecties over de onmogelijkheid van het schrijven en toch is de literatuur het enige wat voor hem het leven de moeite waard maakt: ‘Eerst imiteerde ik de anderen, later bespioneerde ik de imitator in mezelf.’

Kortom, De Moor borstelt een portret van de auteur als spion van zichzelf. Klinkt weinig opwindend maar toch slaagt hij erin om van dit soort voyeurisme iets spannends te maken door een uitgekiende, sententieuze schrijfstijl die van haast elke derde zin een aforisme maakt.

Frank Hellemans