Piet Baete – Dromen van de dood

Het gebeurt zelden dat een scenarist ook een goede schrijver is. De scenarist van Aspe, Piet Baete, verbijstert door kunstmatigheid.

Het gebeurt zelden dat een scenarist ook een goede schrijver is. De scenarist van Aspe, Piet Baete, verbijstert door kunstmatigheid.

De scenarist van Aspe, Piet Baete, verbijstert nog meer door kunstmatigheid. Baete is jong, mateloos ambitieus, op het pretentieuze af (‘Studeerde scenarioschrijven aan de universiteiten van Leuven en Los Angeles’, ‘Verblijft geregeld in Parijs’ – Antwerpen was wellicht niet ver genoeg.).

En helaas is Baete ook een warhoofd, dat uitvergrote slaapstoornissen verwart met een wanstaltig scheefgetrokken plot zonder overtuigende motivering.

De ingrediënten zijn er, de schrijfstijl niet. De karakters in Dromen van de dood staan in de steigers, de logische ontwikkelingsgang verre van. De traumatische ervaringen van een tweejarig kind, dat een dubbele moord heeft gezien, 30 jaar later laten samenvloeien met een onmogelijke want opgedrongen liefde, die even geforceerd als beraamd blijkt, is al een hachelijk uitgangspunt.

Om daar dan een politieafrekening aan vast te knopen, die nergens een aanvaardbaar steunpunt vindt in motieven als wraak, hebzucht of naijver, dat is al te gortig. Vijf moorden zijn er, maar ze zijn even onzinnig als waardeloos.

Dat alles in een stijl die zelfs de romantische filmkomedies van de jaren vijftig nauwelijks durfden door te trekken. ‘Kijken naar een film waar ook zij naar keek en af en toe wat popcorn zien dansen op haar kersrode tong, die daarna zacht haar lippen waste’ (blz. 107).

Terug naar de schrijftafel. Vergeet de dure opleidingen.

Lukas De Vos