Pia de Jong – Dieptevrees

Het is dat er in 2011 geen Gouden Uil wordt uitgereikt. Anders had ik geschreven: het moet raar lopen of deze vertelling over een tandarts met een geheimzinnig verleden haalt de shortlist.

Op bladzijde 170 van Dieptevrees arriveren Edmond en Roza – de tandarts en zijn patiënte – bij het vakantiehuisje aan zee. Vlak voor ze hun bestemming bereiken ‘zet [Edmond] zijn motor af en reed [hij] geluidloos verder’. Hè!? Staat het huisje soms aan het einde van een lange afdaling? Ik heb de passage drie keer herlezen, teruggebladerd naar een eerdere rit naar het huisje, maar een logische verklaring was nergens te vinden. Edmonds auto rijdt gewoon óók als de motor afgezet is.

Deze misser is tekenend voor Dieptevrees. De tweede roman van Pia de Jong staat bol van slordig taalgebruik, fouten en merkwaardige vergelijkingen. Drie keer ‘nog’ in drie achtereenvolgende zinnen, het komt meermaals voor.

Leeftijden van personages of tijdstippen waarop gebeurtenissen plaatsvinden, kloppen vaak niet. En veel mensen zullen bij een koude, maar heldere dag niet aan de herfst denken, zoals de auteur doet, maar aan de winter. Bijna iedere passage ademt gemakzucht.

Dieptevrees van De Jong is net als haar debuut Lange dagen, waarvoor ze de Gouden Uil Prijs van de Lezer kreeg, een vlot geschreven verhaal. Maar het lijdt ook aan dezelfde euvels.

Grof uitgesneden personages die dienstbaar zijn gemaakt aan het verhaal, waardoor hun handelen interne logica mist. En een ongeloofwaardig, oppervlakkig plot waarin de dramatische ontwikkelingen uit de lucht vallen. Met als dieptepunt: het slot dat in Dieptevrees losjes is afgeraffeld. Alsof De Jong er geen zin meer in had.

Het is dat er in 2011 geen Gouden Uil wordt uitgereikt. Anders had ik geschreven: het moet raar lopen of deze vertelling over een tandarts met een geheimzinnig verleden haalt de shortlist.

Maarten Dessing