Peter Ghyssaert – Ezelskaakbeen

Twintig jaar is hij al dichter en hij heeft net zijn zevende dichtbundel uit. Toch zal de naam Peter Ghyssaert alleen bij echte liefhebbers als ’te volgen’ gemarkeerd staan.

Hoe dat komt? Ghyssaert is een dichter pur sang, hij moet zijn naambekendheid alleen met zijn poëzie vergaren. En bovendien schrijft hij gedichten die buiten de grote bewegingen van neoromantiek of (post-)postmodernisme vallen. Ze zijn zelden de inzet van poëticaal debat.

Geïnspireerd door negentiende-eeuwse symbolistische voorbeelden en wars van trends en modes schrijft Ghyssaert contemplatieve poëzie die uitblinkt in zintuiglijkheid en muzikaliteit.

In Ezelskaakbeen, zijn nieuwe bundel, vormen natuur en familie de gefixeerde achtergrond waartegen de voortgaande tijd zijn versnipperende werk doet. ‘Wat was en is, schuift/ als een ezelskaakbeen in de jongste dag/ om er ontbloot en onderzocht te worden’, luidt het titelvers.

‘Wat was en is’ wordt ook heel zichtbaar in ‘Onze-Lieve-Heer van Dementie’, een impressionistische reeks prozagedichten over een dementerende vader. Maar de verglijdende tijd wordt gecounterd met schoonheid.

Met krachtige beelden die verschillende zintuigen aanspreken – ‘de zon ontploffend als een tulp vol springstof’ – herstelt Ghyssaert in zijn gedichten de harmonie. Hij weeft tussen de verzen een web van klanken, kleuren, vormen en geuren dat samenhang creëert in het versplinterde universum.

Ook licht, afkomstig uit één bron of verstrooid over de nachtelijke stad als ‘miljoenen dochtertjes van de zon’ is een verbindende factor tussen hoofd en heelal, lichaam en geest, hier en hiernamaals: ‘Licht zou de plaats kunnen zijn/ waar een gedachte zich baadt’.

Ezelskaakbeen herinnert ons aan de vitaliteit van oude kaders en begrippen. De bundel baadt in een aan deze tijd onaangepaste, maar daardoor des te opmerkelijker schoonheid.

Bart Van der Straeten