Pepijn Lievens – Vlucht van pluizen

Pepijn Lievens (°1972) debuteerde met een autobiografisch verhaal over zijn cocaïneverslaving, Relaas van een stofzuiger (2008), maar ging daarin ten onder aan een overdosis ironische wisecracks en een te voorspelbare plot.

Het boek viel echter op door zijn fijne tempo en zijn zin voor pijnlijke hilariteit. In zijn nieuwste ‘prozadebuut’, Vlucht van pluizen, gaat Lievens op dat elan door. Sadder, yet wiser.

Eva Maria is de enige dochter van een karikaturaal burgerlijk en gevoelsarm koppel, een huisvrouw die zich aan de hogere klasse spiegelt en een profijtige verzekeringsmakelaar die zijn kind bovenal ‘normaal’ wil. Het mooie meisje is van een ‘ragfijne elegantie’. Ze verlangt fel naar het leven, maar haar ouders verstoppen haar schoonheid nog liever achter de façade waarbij ze zweren dan dat ze haar in de kwade buitenwereld laten. ‘Je weet nooit waar je terechtkomt.’

Dat ondervindt ook Solus Janssens, van wie we parallel het verhaal in de ik-vorm verteld krijgen. Solus is een weesjongen vol fantasie, die zich een leven buiten de liefdeloze nonnenschool droomt en voor elk van zijn medewezen een fraai verleden verzint. Zijn eigen afkomstfantasie krijgt echter een knauw wanneer een vroedvrouw hem inlicht over de absurd vele doden die met zijn geboorte gepaard gingen.

Straalde die goedlachse boreling nu liefde of minachting voor het leven uit? Het tekent Solus’ verdere bestaan. Zijn pad kruist dat van Eva Maria wanneer hij de secretaris van haar vader wordt. Resultaat: een coup de foudre. Maar hun liefde is onmogelijk.

Gaandeweg verduistert de toon van dit bijtijds komische en droefgeestige sprookje, dat lijkt te gaan over clichés en hoe eraan te ontsnappen. Zelf blijft Lievens te veel hangen in symboliek en pathos, ten koste van de geloofwaardigheid en de poëzie. Maar zijn talent neemt onmiskenbaar een vlucht.

Tom Van Imschoot