Paulien Cornelisse – Taal is zeg maar echt mijn ding

Paulein Cornelisse schreef met Taal is zeg maar echt mijn ding een af en toe verfrissend serieus boekje.

Lieve Paulien,

(‘Lieve Herman’) dat je voor mij ‘een diepe liefde’ hebt opgevat, ‘die meer is dan verliefdheid of lust alleen’, dat vind ik zeg maar echt wel bijzonder, en je schrijft zo leuk dat er tussen ons best wel, hoe heet het, iets heel erg moois – maar dat van dat katje, want zo was het toch gekomen hè, schrijf je, toen je mij dat beestje uit het water zag redden, toen sloeg de bliksem in en alles, toch?

Maar dat moet je verkeerd gezien hebben hoor, dat was een kalfje namelijk. Een gevleugeld kalfje – ja, dat komt, ik ben van mezelf dus eigenlijk een enorme Brusselmans-fan, weetjewel, en als je zijn laatste prachtboek neemt, euhhh, wacht even, o ja, ik weet het weer, Ik moet kakken heet het geloof ik, of zo, nou ja, whatever, je hebt ’t in een uurtje uit, over gevleugelde kalfjes gaat dat, zo mooi, en ik verplááts me dan in zo’n situatie hè, ja je maakt wat mee, maar waar was ik?

O ja, dat boek dat je hebt geschreven. Nu vreesde ik eerst, zeg ik er heel eerlijk bij, wel zo’n beetje van dat popi-jofele geklep toen ik die titel zag: Taal is zeg maar echt mijn ding. Maar dat heb ik weer, zullen we maar zeggen, want wat blijkt? Je bent juist verfrissend serieus, zo af en toe.

En met name voor de attitudes die bepaald taalgebruik begeleiden of omlijsten, voor het sociale aspect van taal zeg maar, heb je vaak een scherp oog en oor. En voor taal überhaupt (sorry voor dat laatste woord). Kan ook niet anders als je cabaret maakt, want dat doe je dus ook. Tuuk, pmier Baknende issun dankbaar fobbelt. En jazeker, ‘kids’ is een héél erg naar en verfoeilijk woord.

Niet dat ik het altijd met je eens ben. Dat taal verandert is waar, en trouwens een soort waarheid waar je biefstukken uit kunt snijden, – maar dat dat per seizoen zou moeten, daar ben ik nou niet meteen van overtuigd. Nou zég je dat laatste ook niet met zoveel woorden, weet ik wel, maar ’t is wel zo ontzéttend Hollands, hè, om dat te vinden. En Hollands ben je, waar of niet?

Maar dan die hele korte stukjes tussendoor, taal in het wild betrapt als het ware, die zijn ook vaak zó leuk. Buitengewoon geestig vond ik dit, getiteld ‘Conversatie’:

‘”Zal ik jullie eens een sterk verhaal vertellen?”

“NEE.”‘

Herman Jacobs