Pat Donnez – Marilyn
Zou iemand radiomaker Pat Donnez eens dringend tegen zijn literaire ambities in bescherming willen nemen?
Pat Donnez – Marilyn
Uitgeverij: De Arbeiderspers, Amsterdam
Aantal pagina’s: 106
Prijs: 17,95 euro
ISBN: 978-90-295-7292-7
Na een dichtbundel, een kinderbundel en een briefwisseling met barones Angèle Manteau, waarin haar brieven nogal pijnlijk ontbraken, debuteert hij nu ook als prozaïst, met het flinterdunne Marilyn. Meer dan aan een hecht literair project timmert beroepsdweper Donnez daarmee verder aan een imago als dichter en schrijver.
De drie motto’s van Marilyn zeggen alles. Citaten uit Nescio’s Titaantjes en Elsschots Het dwaallicht hebben weinig uit te staan met het boek, maar dienen vooral om aan de faam van de radiomaker te herinneren.
Een derde opschrift is het meest uitgewoonde romancitaat denkbaar: Tolstojs uitspraak dat alle gelukkige gezinnen op elkaar lijken, terwijl elk ongelukkig gezin ongelukkig is op zijn eigen wijze. Over zo’n ongelukkig gezinnetje gaat het in Marilyn.
De mama van Kasper denkt de reïncarnatie van Marilyn Monroe te zijn. Zijn papa is psychiater, maar die bevestigt helaas de waan van zijn vrouw. Bovendien komt er een barst in hun bizarre verstandhouding als hij een relatie begint met een patiënte.
Als veertienjarige tracht Kasper zich in die mallemolen staande te houden door zich een eigen wereldje te creëren. Hij is verslingerd aan National Geograpic, houdt in een schriftje moeilijke woorden bij, gaat vaak luistervinken in de belwinkel van de Ethiopiër Melaku en ontdekt de dunne lijn tussen liefde en vriendschap.
Donnez kruipt als verteller in Kaspers perspectief, maar komt helaas ook voortdurend tussenbeide met aanstellerige clichés: ‘Hebben we al verteld dat Kaspers wereld en de echte niet noodzakelijkerwijs hoeven samen te vallen?’
Doel is om literair aan te doen, maar het resultaat is veeleer aandoenlijk, van een gezocht naïeve kitscherigheid: ‘Buurman is een beetje blauw. Zo blauw als het blauw van de zee waarnaar hij zijn leven lang heeft gekeken.’
Door de ultrakorte hoofdstukbouw levert dat een verhaal in pseudopoëtische schetsjes op die aforistisch willen zijn maar elke pointe missen
Tom van Imschoot
Romans
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier