Ode aan een podcast: ‘Tegen een absurde wereld kun je alleen absurdisme in stelling brengen’

Drie Amerikaanse podcasters hebben een manier gevonden om een intellectueel discours cool te maken.

Even voorstellen: Chapo Trap House, de podcast die wereldwijd de meeste donaties ontvangt van luisteraars, gemaakt door een groep satirici die de mensheid probeert te bevrijden uit de ‘domste van alle mogelijke werelden’. Hun strategie is een mix van ‘ironie’, ‘halfbakken marxisme’, ‘ internet postings‘ en nu ook een boek: The Chapo Guide to Revolution.

Chapo begon in 2016, toen oprichters Will Menaker, Matt Christman en Felix Biederman er niet meer zeker van waren dat Donald Trump de verkiezingen zou verliezen en ze die uitslaande brand van dichtbij wilden becommentariëren. Niet dat ze grote fans van Hillary Clinton waren, overigens. Hun podcast past in de opleving van de Amerikaanse socialistische beweging, waarvan Bernie Sanders het meest salonfähige gezicht is en Chapo zich ergens bij de rafelranden ophoudt. Als trotse vertegenwoordigers van hufterig links, dat een antwoord biedt aan hufterig rechts én het huichelachtige midden, menen ze dat Clinton deel is van het probleem.

Tegen een absurde wereld kun je alleen absurdisme in stelling brengen.

Eindelijk! In het Trump-universum, waarin alternatieve feiten doorgaan voor waarheid – als die waarheid al niet compleet aan de kant wordt geschoven -, heeft Chapo een manier gevonden om een intellectueel discours cool te maken. De geschiedenis is voor de makers geen vat vol verhalen die dringend herschreven moeten worden, maar een reservoir aan slechte voorbeelden waaruit slechts één vraag rijst: hoe kan het dat er nog altijd niets is veranderd aan de sociale positie van de gemiddelde sukkelaar? Hun antwoord: een burgerlijke moraal die zich net als de trumpianen bedient van alternatieve logica, feiten en rede.

Tot zover geen problemen. Chapo richt zich tot de millennials, voor wie het nog maar de vraag is of ze hier en daar een kruimel van de kapitalistische taart kunnen bemachtigen. Terwijl de inkomenskloof exponentieel blijft groeien, is het niet vreemd dat een nieuwe generatie zich afvraagt wat er zou gebeuren als al dat kapitaal herverdeeld zou worden. De makers van Chapo roepen in hun ‘revolutionaire handboek’ een beeld op van een Utopia met een driedaagse werkweek en waarin alle basisbehoeften collectief worden gefinancierd.

Maar net als honderd jaar geleden, toen het dadaïsme de wereld op zijn kop zette, is het antwoord op de vraag hoe een en ander in zijn werk zou gaan in humoristische nevelen gehuld. Iedereen Chapo! En zo niet, dan zullen de ironische Chapo-ordediensten je dwingen om Chapo te worden…

Tegen een absurde wereld kun je alleen absurdisme in stelling brengen. Maar als de glimlach is verdwenen, sta je toch weer voor diezelfde vraag: ‘En nu?’