Nieuwe Aspe verrast

Liefhebbers van Pieter Aspe en zijn saga rond commissaris Pieter Van In zullen even verrast zijn bij het lezen van ‘De vijand’.

Eerst de fans geruststellen. Pieter Van In drinkt nog altijd Duvel, zelfs in Parijs. Guido Versavel blijft zijn zorgzame assistent die veel harder werkt dan zijn baas. En ook Hannelore is weer van de partij. Maar hier komt al een eerste verrassing: ze speelt een heel kleine rol in het verhaal. En opmerkzame feministes kunnen heel terecht zeggen dat Hannelore zich bijna uitsluitend beperkt tot het smeren van boterhammen voor de kinderen. Terwijl macho Van In, tweede verrassing, dit keer in een internationale plot terechtkomt en zijn politieactiviteiten meer spionagewerk wordt. Even lijkt het er op dat hij Brugge gaat verlaten om in een nieuwe Europese geheime dienst, de ESSE, te werken.

Alles begint in Blankenberge waar Van In een oude jeugdliefde ontmoet. Kitty Dewinter heeft dringend zijn hulp nodig want haar broer, Bruno, is verdwenen. Tussen broer en zus is er een hechte band en Kitty maakt zich des te meer zorgen omdat Bruno blijkbaar een geheim agent is. Versavel en Van In, ze hebben in Brugge blijkbaar niet veel te doen, gaan discreet op onderzoek en komen te weten dat er binnen de ESSE heel wat strekkingen zijn die elkaar flink tegenwerken. De chefs willen vooral bewijzen dat hun dienst onmisbaar is en zoveel mogelijk geld loskrijgen. Niets beter daarvoor is mensen bang te maken voor een terroristische aanslag die de moslims misschien beramen. En waarom zelf niet zo’n aanslag ensceneren? Van In komt te weten dat Bruno undercover is gegaan. Hij heeft zich al jaren tot de islam bekeerd om op die manier een terroristische organisatie, de ‘Martelaren voor Allah’, te infiltreren. Van Blankenberge via een dure uitstap naar Parijs terug naar Brugge waar men vermoedt dat een aanslag op het Jan Breydelstadion is gepland. Het slot is een ‘grande finale’ waarna eigenlijk alles in vraag wordt gesteld.

De plot van ‘De vijand’ is nu en dan wat krakkemikkig. Aspe verbaast weer met soms bizarre beelden als ‘In een rustige straat viel hij op als een olifant op een ijsschots’. Maar tussen alle lichtheid en knipoogjes stelt hij impliciet ook een paar vragen. Zoals wie er belang heeft bij de paranoïde angst voor mogelijk terrorisme. Aspe is ernstiger dan het lijkt. Hij is een echt volksschrijver die vertelt wat veel mensen zeggen en denken. Dat je meer blauw op straat ziet voor alcoholcontroles dan voor het opsporen van criminelen. Dat de rechtsstaat mild is voor diegenen die haar minachten. Maar als volksschrijver weet hij ook waarover hij best zwijgt. De vraag die blijft is wie de vijand in ‘De vijand’ eigenlijk is.

Fred Braeckman