Nico Dijkshoorn – Kleine dingen

Zijn vorige verhalenboek, simpelweg Dijkshoorn getiteld, was een lekker opwindend ritje in de rollercoaster.

Op één verhaal na: het prachtige, lang uitgesponnen relaas van de veel te korte voetbalcarrière van zijn zoon Bob, waarin Nico Dijkshoorn toonde dat hij het minder schuimbekkende repertoire evenzeer beheerst.

In Kleine dingen gaat de huisdichter van de ook in Vlaanderen druk bekeken Nederlandse talkshow De wereld draait door verder die weg op. Even gas terugnemen, want voor een mens er erg in heeft, zit hij voor eeuwig en altijd opgescheept met het label van provocateur, querulant of chagrijn.

Voor Nico Dijkshoorn is alles inspiratie. Paarden in een wei? Eerst denkt hij alleen maar: wat zijn ze groot. Een observatie die een stroom gedachten en herinneringen in gang zet. In alles schuilt er een stukje, en altijd weet Dijkshoorn er iets geestigs van te maken. Alhoewel, de kleine dingen moeten ook weer niet té klein worden.

Verhaaltjes à la ‘moeder kleeft pleister op zoontjes knie’ zijn net iets te gezellig huiselijk, daar hebben we Kees van Kooten voor. Krantenkoppen zijn dan weer helemaal zijn ding. ‘Watermeloen doodt meeuw’: gefundenes Fressen.

Met dieren kan Dijkshoorn trouwens altijd aan de slag. Dingen evenzeer. De Ektorp Pixbo hoes driezits slaapbank van Ikea: hij ontwerpt er de passende relatieschets bij.

Maar de assertieve, enigszins vileine Dijkshoorn bestaat nog, gelukkig maar. En misschien is dat wel de meest authentieke, de door hem meest gekoesterde. Toen hij in De wereld draait door iets uit het boek mocht voorlezen, koos hij voor ‘Badstof sokken’: ‘

Ik ben gisteren aangereden door een man in een rolstoel. Hij kwam op volle snelheid, elektrisch voortgedreven, de winkelstraat in zoemen en reed tegen mij aan. Hij bleef vlak voor mij staan en wachtte tot ik mijn excuses zou maken.’ Had hij niet moeten doen, die invalide man. Niet met Nico Dijkshoorn.

Philip Hoorne