Naima El Bezaz -Vinexvrouwen

In Nederland is er veel ophef over de vijfde roman van Naima El Bezaz.

In Vinexvrouwen beschrijft ze haar leven in een uitgestrekte nieuwbouwwijk – ofwel vinexwijk – ver van het centrum. Een buurvrouw had een interview met de schrijfster, waarin El Bezaz denigrerend sprak over haar eigen buurt, huis aan huis verspreid.

Een geëmotioneerde buurman die zich herkende in het boek bonkte met een bezem op haar deur. Vervolgens doken de media erop. Na De verstotene (2006) bedreigden radicale moslims de schrijfster van Marokkaanse komaf, nu heeft de blanke middenklasse het op haar voorzien. Spanning en sensatie!

El Bezaz onderstreept keer op keer het autobiografisch gehalte van haar boek, maar haar verhalen en anekdotes zijn zo duidelijk overtrokken of verzonnen, dat het geen moment in je opkomt dat het boek op waarheid gebaseerd is.

De hele buurt is uit verveling aan de drugs of voortdurend aan het verbouwen. Iedereen etaleert zijn smakeloosheid door foeilelijke meubels te kopen of voor iedereen zichtbaar topless te zonnen. En de neurotische El Bezaz kijkt er verwonderd naar. Is ze zo goed geassimileerd, snapt ze er nog steeds niets van.

Soms levert de humoristische insteek fraaie verhalen op. Vaker gaat de humor echter niet verder dan de uitvergroting van een cliché. De vinexwijk is zó keurig aangeharkt dat El Bezaz enthousiast met koffie en broodjes op de eerste zwerver in de wijk duikt. Woedend gaat hij terug naar Amsterdam. Hij was hier voor z’n rust gekomen, in deze bemoeizucht heeft hij geen zin. Dat is te flauw voor woorden.

Maarten Dessing