Michel Rostain – De zoon

Plompverloren sterft een jongeman van 21 aan een acute bloedvergiftiging. Om die emotionele krater in kaart te brengen schrijft zijn vader een boek. Dit boek.

De eerste zin: Papa doet ontdekkingen. Bijvoorbeeld dat er geen dag voorbijgaat zonder vijf minuten, of drie keer tien minuten, of een heel uur te huilen.

Plompverloren sterft een jongeman van 21 aan een acute bloedvergiftiging. Om die emotionele krater in kaart te brengen schrijft zijn vader een boek. Dit boek.

Michael Rostain (1942), voormalig theaterdirecteur uit Bretagne, moet één der onwilligste literaire debutanten uit de geschiedenis zijn. ‘Een vader die erft van zijn zoon, dat is een onmogelijke aaneenschakeling van woorden.’

Opmerkelijk: Rostain beschrijft al wat in hem maalt door de liefdevolle, tedere ogen van zijn overleden zoon Lion. Dat gaat zo: ‘Ik ben nog geen twee weken dood, hij huilt tien keer per dag, elke avond wordt hij overspoeld door enorme golven van wanhoop.’

Die kunstgreep werkt wonderwel, ook omdat ze voorkomt dat Rostains schijnbaar niet te stelpen geweeklaag buiten de oevers treedt. Want wel heel lang blijft de auteur in zijn kopje met tranen roeren, doof voor de verlichting die filosofie en poëzie zouden kunnen brengen.

Pas wanneer zich in zijn rouw een bezinksel van vreugde vastzet – dankzij een trip naar een IJslandse vulkaan – legt De zoon het bewijs op tafel dat zelfs de dood het leven niet doet stokken.

Kurt Blondeel