Mezzo & Pirus – Hallorave (De vliegen-koning 1)

Mezzo en Pirus doorprikken de ettergezwellen van de kleinsteedse schone schijn in een adembenemende stijl.

Met Mickey Mickey en Twee killers hebben de Fransen Mezzo en Pirus hun naam gevestigd als meesters van de claustrofobie en chroniqueurs van angst en waanzin. In hun eerste reeks, De vliegenkoning , trekken ze die lijn door met een artistieke en sarcastische kijk op het lege suburbia.

De reeks ontstond nogal toevallig uit een kortverhaal over een uit de hand gelopen Halloween. Daarin gaat een jongeman van bil met het liefje van zijn beste vriend en laat hij die vriend ook nog aan zijn hachelijke lot over.

Hallorave biedt nog negen andere kortverhalen die zich op dezelfde kleinburgerlijke plek afspelen, maar met wisselende vertellers. Zo wordt het boek een portret van een rottende kleine gemeenschap. Dezelfde personages komen geregeld terug en uiteindelijk vallen de puzzelstukjes op hun plaats: de tien verhaaltjes zijn ook als één lang verhaal te lezen.

De referenties van Mezzo en Pirus liggen duidelijk over de Grote Plas. Personages als een getemde veertiger met een ingebeelde vrijgevochten vriend, een tienermeisje dat een relatie begint met een oudere bowlingfanaat die ze eigenlijk veracht en jongelui die synthetische drugs slikken als borrelnootjes zouden ook in de favoriete dorpjes van vervreemdingsexperts David Lynch of Daniel Clowes kunnen leven.

De duidelijkste stilistische verwant van Mezzo en Pirus blijft echter Charles Burns, auteur van Black Hole , dat binnenkort in vertaling verschijnt. Net als Burns zitten Mezzo en Pirus hun protagonisten erg dicht op de huid met een uitgebreide voice-over en soms wansmakelijke close-ups.

Bovendien steunt ook Mezzo’s stijl op een haast perfecte sfeerschepping met overvloedige zwarte inkt en ogen de composities van de plaatjes onberispelijk. Elk plaatje is uitgebalanceerd alsof het een losstaande illustratie betreft.

De sterke inbedding in een alternatieve trans-Atlantische traditie kan De vliegenkoning niet eens ten kwade worden geduid. Mezzo en Pirus gebruiken die invloeden om hun eigen waanzinnige universum nog beklemmender en gecondenseerder te maken.

Zo wordt De vliegenkoning een haast perfect beheerste genre-oefening: een harde en pessimistische, maar ook aanstekelijk zwart humoristische blik op de moderne mens.

Gert Meesters in Focus Knack