Martin Walker – Bruno, chef de police

Walker schreef een heimatroman met de allure van Paustowski of Gogol. Een bescheiden meesterwerk.

Walker schreef een heimatroman met de allure van Paustowski of Gogol. Een bescheiden meesterwerk.

Er is geen gevoeliger benadering van het landelijke, bestorven Frankrijk dan die van een niet-Fransman. Martin Walker heeft zijn liefde voor de lavendel en het gezapige levenstempo gecombineerd met de anti-Europese Britse houding. Is er iets roerenders dan jonge allochtonen die een aardappel steken in de uitlaat van Europese controleurs?

Politiecommissaris Bruno (Courrèges) uit het archetypische dorp Saint-Denis werpt zich op als allemansvriend, de behoeder van de échte Franse waarden (zo Frans als camembert, ganzenlever of gauloises), tegen de bureaucratische opdringerigheid van een onstuitbare globalisering.

Bruno heeft nooit zijn dienstwapen gebruikt, als hij het al bij zich heeft, hij is een jonkman die vele vrouwenharten in vlam zet maar dat niet beseft, die de jeugd kapittelt zonder haar te schofferen, die plaatselijke sportclubs doet leven. Een beter soort veldwachter kortom, maar met de wijsheid die historische beladenheid en erfzonden kan doorgronden en vergeven.

Een conservatief boek, in alle opzichten van het woord. Een pleidooi voor het behoud van het trage integratiemodel, een filippica tegen het modernisme en het afkalven van het inlevingsvermogen dat oude fouten kan plaatsen en nieuwerwetse modes kan intomen.

Vergeven en vergeten, Bruno moet het zichzelf aandoen (want in de Bosnische oorlog heeft hij een persoonlijk drama meegemaakt), maar vooral de vrede in een verdeeld dorp bewaren en over het hart strijken als de ware toedracht van een onmogelijke misdaad de rust in deze besloten wereld voorgoed dreigt te ontregelen.

Want voor ’twee ongelukkige oude mannen, ze hebben aan dezelfde kant gevochten en vervolgens hebben ze zestig jaar tegenover elkaar gewoond en gewerkt, en geweigerd ook maar één woord te wisselen vanwege een of andere oude politieke vete’, voor hen is leven en elkaar de duvel aandoen de grootst denkbare straf.

Lukas De Vos