Martin Suter – De duivel van Milaan

De Zwitserse schrijver Martin Suter gebruikt de toverformule voor een thriller op een ongewone manier.

De toverformule voor een thriller is dubbel. De minst waarschijnlijke verdachte is de dader. En uiteindelijk heeft de meest voor de hand liggende het gedaan.

De Zwitserse schrijver Martin Suter beheerst die laatste stelregel, geleend van Sherlock Holmes (‘verloren dingen vind je op de meest vanzelfsprekende plaatsen, zoals een sleutel in je broekzak’), als niet één. Maar hij pakt het wel aan op een ongewone manier. Als synesthesist.

De openingsregels zetten meteen de toon: ‘Het rook niet meer grijsblauw en ook de stemmen kon ze niet meer zien.’ Zintuiglijke verwisselingen, hier als gevolg van een fout uitgepakte acid -trip, bepalen het leven van Sonia Forster.

De wereld rondom haar verglijdt als psychedelische vlekken, ze wordt daarin meegesleept in een vergeefse poging te ontkomen aan haar gewelddadige, pathologische echtgenoot, die uit frustratie en door een onwerkelijk zelfbeeld met niet minder tevreden is dan met volledige overheersing van zijn vrouw. ‘Jij. Gaat. Dood.’

De rol die Sonia op zich neemt, voert haar ver weg van haar leefwereld, ze aanvaardt een job als masseuse in een vernieuwd bergdorphotel in de Engadinstreek, de Reto-Romaanse Alpen. Maar pas daar werkt ze zich helemaal in de nesten.

Achtervolgd door een klassebewuste schoonmoeder, die neerkijkt op haar minder gedweeë aangetrouwde dochter. En bedrogen door een gesloten gemeenschap, die op de tonen van een aloude sage – de Duivel van Milaan – een nachtmerrie componeert waarin natuur, bijgeloof, psychologische obsessies en wraak hand in hand gaan.

De Duivel van Milaan is geen whodunit , maar exact wat het citaat op het voorplat aangeeft: de perfecte psychothriller.

Lukas De Vos