Mark van Tongele – Ademruis

In Ademruis, de nieuwe dichtbundel van Mark van Tongele, spat het taal- en levensplezier meer dan ooit van de pagina’s af.

De zingezanger van de Vlaamse poëzie zit goed in zijn vel en daar zijn gegronde redenen voor. De ‘lieve dochter’, die wij kennen uit vroeger werk schenkt in de loop van deze bundel het leven aan een zoon.

Door de dochtergedichten verspreid chronologisch in het boek te plaatsen, kan de lezer de natale ontwikkelingen op de voet volgen en zien hoe Opamark, zoals hij zichzelf noemt, evolueert van ‘ Straks heb je kinderen, help / Maar je moeder kijkt ernaar uit’ naar een langgerekt ‘ Lang leve Juul!’

Ademruis is een ode aan het leven, de wereld, de natuur, de geliefden. Een opeenhoping van emoties, die door het unieke taalregister van Van Tongele nooit verwordt tot kleffe poëzie. Hij schakelt vaardig tussen klassiek-vormvaste gedichten, klankrijke gedichten, spervuren van neologismen en opsommingsgedichten, en weet daarmee van begin tot eind te boeien.

Een aantal gedichten refereert aan zijn verblijf op de camping nabij het Zuid-Franse riviertje de Chassezac, waar hij over verhaalde in zijn poëtisch dagboek Op hoop van zonnezegen. De paradijselijke zorgeloosheid wordt ook in dichtvorm treffend verwoord: ‘ Laat me bigot hier polyglot zitten, / zonder tussenschotten, ongeschoren, / azuurblauw jijen en jouwend, / con amore in secula seculorum.’

Er zijn gedichten die klinken als gebeden, gericht aan het Leven, het Heden, het Hier en nu. Ook hier wordt zorgeloosheid afgesmeekt: ‘ Laat me ongestoord de dag door goudizabellen, / zonbazuinen, het licht rondvertellen.’ Meer moet dat niet zijn.

En dat dichterschap, ach, dat is ondergeschikt aan wat er echt toe doet: ‘ Zweer niet te waarachtig bij mijn tongelenveren, mijn weerstreven. / Til niet te zwaar aan mijn taalplezierig spel met hemel en hel.’

Bij het lezen van Mark van Tongele kan een mens niet anders dan de hele tijd denken: wat een gedegen dichter, wat een innemende man.

Philip Hoorne