Luis Fernando Verissimo – De engelenclub

Er gaat niks boven de zonde van de gulzigheid. Dat bewijst de Braziliaan Luis Verissimo met zijn fijngestileerde culinaire novelle De Engelenclub.

Tien vrienden uit de hogere kringen ondergaan met genot de zekerheid dat ze dodelijk vergiftigd zullen worden. Door een kok die beweert lid te zijn van het Kushimoto-Genootschap, de kring van Japanse meesterkoks die het geheim, de gevaren en de grensrisico’s kennen van de kogelvis, de fugu.

In Japan is het de gewoonte dat een kok die zich versnijdt seppuku pleegt. In De Engelenclub is het de liefhebber van het hoofdgerecht die de laatste extra portie niet kan laten staan, die meteen zijn doodvonnis tekent.

De vriendschap die uit de eetdrift – niet vraatzucht – druipt, de diepe rust die groeit uit het besef het laatste avondmaal te gebruiken: ze verheffen deze novelle tot een dithyrambe, een extatische lofzang op Dionysos, de kracht der druiven en de vruchtbaarheid – eten als ersatz voor het-niet-meer-kunnen.

Het verbaast me niks dat Verissimo naam maakte als satireschrijver. Hij bereikt een subtiliteit die La Grande Bouffe mijlenver achter zich laat. Hier komen we in een stadium waarin een boek begint te geuren naar de verfijnde kruiden en te dansen naar het palet van kleurige harmonieën die met de cenae samengaan. Een dodendans, maar zo superieur dat je er de helft van de thrillerliteratuur cadeau voor mag doen. Ad fundum.

Lukas De Vos