Linus Reichlin – Assistent van de sterren

‘Dat verlangen van de elektronen naar een zo groot mogelijke benadering van stilstand sloeg vanzelfsprekend over op alle dingen waarin elektronen zaten, met andere woorden: op de hele materie.’

En vooral op de mens. Nooit meer bewegen, geen verlies van energie, geen onoverdachte zetten meer, dat is de perfectie die de mens nastreeft. Vergeefs.

Want de mens is gebonden aan de wetten van de entropie, zoals de jogger moet blijven rennen om niet stil te vallen. Zo onderzoekt ook Hannes Jensen, het hoofdpersonage in Assistent van de sterren, de diepste drijfveren van een man.

Hij is geboeid door natuurkunde, reist naar IJsland, papt aan met een wraakzuchtige negerin die hem een vervelende halsbeet bezorgt, bezwangert zijn blinde en weinig vergevingsgezinde vriendin in Antwerpen, en wordt uiteindelijk als ex-inspecteur zelf inzet van een dodelijk vervolgingsspel. Stilstand zou de enige uitweg zijn. Maar stilstand is illusie, de mens ontwikkelt door tijd en ruimte, relaties kunnen nooit bevroren worden.

Linus Reichlins plot is weinig geloofwaardig en veronderstelt behoorlijk wat rekkelijkheid van de lezer. De setting zal Vlaamse lezers dan weer charmeren: Brugge en Antwerpen (al staan er enige feitelijke fouten in, en de vertaalster had van een Belfried gerust een belfort mogen maken).

Hoe betwistbaar de onderzoeksmethodes van de politie of de seminariedrift van ene Jan De Reuse ook zijn, Assistent van de Sterren hamstert in diepe driften, die Reichlin verbindt met de gevoelloze wetten van het universum. Een fascinerende opdracht, die niet overal helemaal uit de verf komt en zelfs her en der ontaardt in regelrechte ongeloofwaardigheid.

Maar wel met een passie geschreven die rechtvaardigt waarom er doden vallen, speurders van vooroordelen maatstaven maken, en logische redenering de leidraad is die uiteindelijk tot de bevrijding van Jensen voert. Rechtvaardigheid is blind. Maar of blindheid ook rechtvaardigheid inhoudt, valt zeer te betwijfelen.

Lukas De Vos