Laurent Graff – Je laatste foto

Vederlicht pluimgewicht Laurent Graff wordt alom de hemel in geprezen. Is dat terecht?

Vederlicht pluimgewicht Laurent Graff wordt alom de hemel in geprezen. In Frankrijk, maar ook in ons taalgebied.

Het is verleidelijk om voetstoots te aanvaarden wat overal als waarheid wordt uitgeroepen. Bij de romans van Graff worden steevast de termen ‘vederlicht’ en ‘diepgravend’ bovengehaald. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat zijn laatste roman, Je laatste foto, weliswaar een pluimgewicht is maar dat de diepzinnigheid wel erg lang op zich laat wachten.

Fotograaf Alain Neigel wordt door zijn minnares uitgedaagd om zijn fototoestel weer boven te halen. Dat had hij twintig jaar tevoren opgeborgen nadat hij in een razende vervoering zijn toenmalige, aan kanker lijdende vrouw gefotografeerd had op zoek naar ‘de volmaakte icoon die haar zou overleven’.

Dat eeuwige kiekje werd hem niet vergund, zijn vrouw stierf, en nooit zag hij nog om naar zijn foto’s. In Rome fluistert een man hem geheimzinnig toe dat hij ‘nog maar één foto heeft’. Geïntrigeerd raakt hij verzeild in een bizarre zoektocht naar het ultieme laatste beeld.

Alles is voorhanden om de lezer te verleiden tot een beklemmende reflectie over ons verlangen naar eeuwigheid. Maar wat ons geserveerd wordt, raakt niet verder dan wat vage poëtische reflecties over aanvaarding, onmogelijkheid en eindigheid.

Er zijn leuke vondsten en grappige interventies, maar het geheel is zo mager dat Graff net als in De schreeuw de meubelen tevergeefs tracht te redden door zijn verhaal een magischrealistische toets te verlenen.

Er zijn ongetwijfeld interessantere Franse romans die een vertaling verdienen.

Bart Van Loo