Kristien Hemmerechts – Gitte

In Gitte, de nieuwste roman van Kristien Hemmerechts, zijn alle typische Hemmerechtsthema’s weer vrolijk aanwezig, maar na een tijdje maakt ze het zo bont dat je je afvraagt of ze met deze burleske familieroman misschien zichzelf wil persifleren.

Zoals bijna altijd begint het verhaal veelbelovend en broeierig: zus Gitte en broers Oswald en Onno wonen aan de rand van een bos waar ooit overgrootvader-boswachter werd vermoord.

De burgerlijke ouders doen er alles aan om het nestje perfect te maken, maar de idylle bedriegt. De eerste barsten in het huiselijke geluk zijn tot daar aan toe: Oswald doet aan spiritisme in het bos en verliest de trappers.

Maar wanneer dochterlief ook begint te trippen – zij laat zich graag een beurt geven door een anonieme ‘paradijsman’ in zijn vrachtwagencabine – maakt Hemmerechts het wel erg dolletjes.

Gitte gaat niet in op de avances van haar leraar Nederlands, maar wordt betoverd door de zoon van de dichter die ooit haar moeder het hof maakte en die met haar vader nog studeerde.

Ondertussen wordt de lezer vergast op andere groteske personages en dito wendingen: een hysterische docente literatuur die de kleur van haar kapsel doet afhangen van haar stemmingen, een blaaskaak van een filosofieprofessor die zijn studenten opdraagt om tegen de volgende les Sein und Zeit van Martin Heidegger te lezen en nog zo van dat ongeloofwaardige fraais.

En o ja, de moordenaar van de overgrootvader blijkt zowaar een she-devil te zijn. Alles eindigt met een vette knipoog van de paradijsman.

Misschien moet Hemmerechts maar eens een vampierenroman gaan schrijven vol crazy bitches en schunnige terzijdes. Werktitel: Zwarte missen – let op de dubbele bodem, met dank aan Quentin Tarantino. Dat wordt smullen.

Frank Hellemans