Koning Abdullah II van Jordanië – Onze laatste kans

Het komt wel meer voor dat staatshoofden en zelfs koningen een boek publiceren dat ze zogezegd zelf hebben geschreven. Het komt veel minder vaak voor dat zo’n boek ook interessant is.

Koning Abdullah II van Jordanië schreef zo’n boek, en het verschijnt toevallig op een moment dat de hele Arabische wereld in de ban is van een omwenteling die de oude regimes op hun grondvesten doet daveren – en hier en daar zelfs doet kapseizen.

Abdullah kroop in de pen om een aantal misvattingen over het Midden-Oosten weg te nemen die leven in de wereld. Om te tonen dat het meer is dan een regio van alleen maar terreur en zelfmoordaanslagen. En vooral om te pleiten voor wat hij een laatste kans op vrede noemt, een oplossing voor het conflict tussen Israël en de Palestijnen.

Die oplossing bestaat voor hem in de idee die al door zijn vader, de legendarische koning Hoessein, werd aangedragen: een onafhankelijke Palestijnse staat op de Westelijke Jordaanoever met Oost-Jeruzalem als hoofdstad, waarna alle Arabische landen de veiligheid van Israël zouden garanderen.

Dat conflict is ook zo belangrijk dat het, volgens Abdullah, alle problemen in de regio verbindt en weerklank vindt bij anderhalf miljard moslims in de wereld. Dat verklaart bijvoorbeeld waarom Osama Bin Laden aanspreekt, omdat die zegt dat hij met zijn acties ook Jeruzalem wil bevrijden. Een manier om de extremisten te bestrijden, schrijft Abdullah, is hun retoriek ontkrachten. Als het conflict is opgelost, kunnen ze zich daar alvast niet meer op beroepen.

De lezer verneemt overigens dat Abdullah zijn vrouw Rania tot een eerste afspraakje verleidde met een doos Belgische pralines. Hij vertelt over zijn jonge leven, zijn militaire opleiding, de ziekte en de dood van zijn vader, de intriges omtrent de opvolging voor en na de dood van koning Hoessein en hoe dat allemaal een rol speelde in de politiek in het Midden-Oosten.

Vrede is een uitdaging, schrijft hij. ‘Maar politieke hervormingen en een verbetering van de economie zijn dat net zozeer. Want: goed onderwijs en werk houden de jonge mannen uit het vaarwater van de extremisten.’ En daarmee zijn we terug bij de ontwikkeling die alvast in Tunesië en Egypte tot verandering heeft geleid. Op dat vlak valt er trouwens ook in Jordanië nog het een en ander te doen.

Hubert van Humbeeck