Judith Vanistendael – Leentje en Sofie (De maagd en de neger 2)

Hebben de hoge verwachtingen Judith Vanistendael kleingekregen? Neen, want het slot van ‘De maagd en de neger’ is nog stukken beter dan het eerste deel.

Judith Vanistendael had zich geen betere start van haar stripcarrière kunnen dromen dan de ruime aandacht die haar debuut De maagd en de neger: Papa en Sofie twee jaar geleden kreeg.

Ook voor het tweede en afsluitende deel liepen de Vlaamse en Nederlandse media al warm nog voor het boek uit was – met de paginagrote voorpublicatie van het boek in De Standaard als opvallendste stunt.

En zoals dat gaat met mensen die de hemel in geprezen worden, voelen allerlei kwatongen zich geroepen om Vanistendaels succes veeleer aan haar roemrijke stamboom dan aan de kwaliteit van haar werk toe te schrijven.

Vanistendael is niet de meest getalenteerde auteur van de nieuwe golf van kwaliteit die ons gebiedje overspoelt, maar ze is wel de auteur die kwaliteit het best voor een breed publiek weet te brengen.

Haar persoonlijke relaas van de jonge Vlaamse vrouw Sofie die een relatie met een asielzoeker heeft, blijft ook in het tweede deel relevant, ook al zijn de grote lijnen van het verhaal al bekend uit het eerste deel. Terwijl in het eerste deel het standpunt van Sofies vader centraal stond, vertelt Sofie nu haar eigen verhaal als flashback aan haar dochtertje uit een andere relatie.

Dat levert een compleet andere strip op. Niet alleen vult Vanistendael in dit tweede boek de gaten in die het vorige boek had opengelaten omdat de blik van de vader op de zaak noodgedwongen beperkt was, ook de stijl verschilt.

Het eerste deel steunde nog vaak op tekst, onder meer omdat de strip gebaseerd was op een kortverhaal van vader Geert van Istendael. Leentje en Sofie bestaat vooral uit beelden. De visuele vertelling blijft erg helder en volgt een ritme dat uitstekend bij het verhaal aansluit.

Het opvallendst is misschien wel de vooruitgang die Vanistendael in haar tekenstijl heeft gemaakt. Ook in deel 1 bezaten haar beelden al een zekere elegantie, maar in Leentje en Sofie gaan de naïeve onschuld en dynamiek van haar tekenwerk ook gepaard met een grote trefzekerheid die de emotionele kracht van haar strip versterkt.

Om dat te zien moet je natuurlijk wel langer naar de tekeningen kijken dan nodig om de tekst te lezen.

Gert Meesters in Focus Knack