John Niven – Kill your friends

Ex-A&R-manager John Niven vat de hoogdagen van de muziekindustrie samen in een hoogst vermakelijke en cynisch bijtende debuutroman.

No one knows anything .’ Met die woorden doorprikte scenarist en tweevoudig Oscarwinnaar William Goldman de mythe van Hollywood. Hij had het net zo goed over de muziekindustrie kunnen hebben, zo blijkt uit John Nivens debuutroman Kill Your Friends .

Daarin beschrijft hij een jaar uit het leven van Steven Stelfox, een fictieve A&R-manager bij een Britse platenfirma in de hoogdagen van de Britpop. Om zijn decadente levensstijl – elke pagina druipt van de coke en/of ruikt naar ranzige seks – te behouden, moet hij snel enkele rake acts boeken, en daarvoor gaat hij letterlijk over lijken.

Hoogstaande literatuur moet je niet verwachten, wel een zeer vermakelijke en uiterst cynische inkijk in een geldverslindende en op nijd terende business waarin in wezen niemand weet wat hij doet. De meeste rocksterren blijven buiten schot, Niven concentreert zich liever op de bonzen uit de bizz: pretentieuze lui die geen ene moer om muziek geven, artiesten ‘clowns’ noemen en hun fans ‘waardeloze losers’.

Thom Yorke van Radiohead is een hypocriet die meer oog heeft voor verkoopcijfers dan hij laat uitschijnen en Geri Halliwell een ambitieus kreng, maar in de waardeschaal van een Stelfox zijn dat hoog scorende karaktertrekken – ‘Voor haar vijftien minuten roem zou ze elke ochtend naakt door een rivier vol hiv-positief sperma zwemmen. Dat soort types contracteer je het liefst!’.

Niven weet waarover hij spreekt. Als A&R-manager bij het indielabel London Records verwees hij eind jaren 90 een demo naar de prullenmand met de woorden: ‘Zit er wérkelijk nog iemand te wachten op een kwab fake Radioheadkwijl?’ Een dikke tien jaar later is er van London Records geen spoor meer, maar is Coldplay wel de grootste band ter wereld.

In een stuk in The Times noemde Niven zijn boek ondertussen een verslag van een verloren tijdperk, al was het maar omdat de inkomsten in de muziekindustrie in vergelijking met de gouden jaren 90 gigantisch gedaald zijn.

Gevraagd naar zijn mening over het boek antwoordde de doorgewinterde manager van Mika me onlangs gniffelend dat het een zéér accurate beschrijving van de business in de Britpopperio-de is, ‘ except for the murders ‘.

‘Door de crisis gaat het er tegenwoordig lang niet meer zo gortig aan toe’, zei hij spontaan. Laat dat nu net de reactie zijn van Steven Stelfox op een politiecommissaris die meende te weten dat iedereen in de muziek aan de coke zat: ‘Ach, dat is een fabeltje. We leven niet meer in de jaren 80. Je moet tegen-woordig te hard werken.’

Karel Degraeve in Focus Knack