Jean M. Auel – Het lied van de grotten

Baby’s krijgen een luier om van mos, mannen drinken barma (een soort berkenbier) en vrouwen schenken thee naar hartenlust met alle mogelijke plantaardige ingrediënten: van hagenroos (tegen menstruatiepijn) tot citroenmelisse (voor de frisse smaak).

Welkom in de Zuid-Franse ijstijd van ongeveer 30.000 jaar geleden, welkom in Het lied van de grotten, het zesde en normaliter finale luik van de Aardkinderen-cyclus waar Jean M. Auel 25 jaar geleden al bestsellerscores mee oogstte.

Het moet gezegd: de Amerikaanse Auel kent elke grot van de Dordogne – met de legendarische Chauvet-spelonk als pronkstuk – op haar duimpje. Ayla, het hoofdpersonage, bezoekt talloze van die heilige, beschilderde plaatsen om op die manier priesteres van de lokale stam te worden.

Ondertussen zeult ze haar baby mee, spreekt ze tegen paarden en de huiswolf en begluurt ze manlief terwijl die overspel pleegt. Enkele schurken worden gelyncht, ook al proberen de wijzen van de clan de volkswoede aanvankelijk in te dijken. Holenleeuwen en bizons worden mondjesmaat om het leven gebracht, maar niet meer dan strikt nodig.

Voor de rest baadt deze pre-historische saga in een ecologisch-idyllische sfeer en is occasionele pater Versteylen-newspeak – ‘de Gave van het Genot’ – niet van de lucht. Toen was leven in gemeenschap nog heel gewoon en blijkbaar best aangenaam als je de taal van plant en dier verstond en Auel op haar woord gelooft.

Auel serveert kortom een rist weetjes over de mogelijke leefomstandigheden van onze prehistorische voorouders, maar na weer een college over dit of dat kruid hou je het wel voor bekeken.

Tenzij je natuurlijk tot het theekransje van Auelfans behoort, en dat is – getuige de bestsellerstatus – behoorlijk groot. Het verhaal en de verteltrant stellen echter te weinig voor om literaire aspiraties te hebben. Het lied van de grotten is een lifestylemagazine om bij weg te dromen over de prehistorische mores.

Frank Hellemans